2008-04-18
Het concept is bekend en werd succesvol toen Ry Cooder in de jaren negentig de oude vergeten helden van de Cubaanse muziek bij elkaar bracht in de Buena Vista Social Club. Inmiddels hebben de meeste prominente leden hiervan de laatste adem uitgeblazen, maar het gelijknamige album is nog altijd een tijdloos baken in het genre van de wereldmuziek. Bij The Ipanemas is het verhaal iets anders, maar blijft het principe hetzelfde. Twee oude en vergeten muzikanten en de enige twee nog levende van The Ipanames, die in ’62 hun enige cd tot dan toe uitbrachten, worden weer samengebracht en gaan te samen met de fine fleur van de Braziliaanse muziek weer albums maken. In 2001, bijna veertig jaar na dato, werd de opvolger van ‘Os Ipanamas’ uitgebracht. Call Of The Gods is alweer het vijfde album van The Ipanemas, nadat initiator Joe Davis (platenbaas van het Britse Far Out Recordings) interesse toonde in deze vergeten band. Drummer Wilson Das Neves, die nu ook vocalen voor zijn rekening neemt en Neco zijn de twee troetelopa’s die qua sympathie tien uit tien scoren. Maar we doen ze te kort om ze daarmee af te doen. Hun werk is namelijk van een tijdloze schoonheid en Call Of The Gods is tot op heden het beste wat de heren te bieden hebben. Sfeervol, zwoel, sexy, warmbloedig en buitengewoon smaakvol, niets minder dan dat kan over Call Of The Gods gezegd worden. Of het nu Bossanova met Afrikaanse invloeden, Braziliaanse jazz of ingetogen samba is maakt eigenlijk helemaal niet uit. Het komt recht uit het hart en is zo sfeervol dat het alle muziekgrenzen te buiten lijkt te gaan.
De blazers spelen een voorname rol op Call Of The Gods en zorgen voor de jazzy sfeer. Zoals ook Buena Vista Social Club eigenlijk heel jazzy kon klinken, slaagt The Ipanemas er ook in om een soort van Jazz voor de tropen te maken, warmbloediger, emotievoller en opzwepender dan we gewend zijn van de Westerse jazz. Zoals geen andere muziek dat kan slaagt men er opCall Of The Gods in om direct een sfeer neer te zetten, die je associeert met tropische oorden. Het is het soms lome, maar toch opzwepende ritme en de warm en virtuoos toeterende trombone, die je zelfs op een druilerige aprildag in Nederland visioenen doet krijgen van zwoele zomeravonden. Er wordt daarbij buitengewoon goed gemusiceerd, dan is het de akoestische gitaar die er lustig op los tokkelt in ‘Dorivà’, een volgende keer een trombone die werkelijk fenomenaal wordt bespeelt door Vitor Santos. Een enkele keer wordt er aan de vaste basis een geraffineerd strijkersarrangement toegevoegd, zoals op ‘Um Novo Amor Chegou’ of het wat al te gladgepolijste ‘Deus Do Céu’. Dat is dan ook meteen het enige manco van ‘Call Of The Gods’. Op sommige momenten klinkt het iets te geproduceerd en te glad en dat pas juist niet bij de oprechtheid die bij deze muziek hoort. Dat gezegd hebbende heeft Call Of The Gods alles in zich om een tweede baken te worden in het genre van de wereldmuziek.
Janez Detd - For Better for WorseHet Belgische Janez Detd. begon ooit met garage rock, maar ging als snel...
Bloodjinn - This Machine Runs On Empty Negen jaar na het oprichten van de band Bloodjinn is het tijd voor het...