2008-04-01
Nick Cave behoeft eigenlijk weinig introductie. Het mainstream publiek zal hem waarschijnlijk kennen van zijn hits ‘Where The Wild Roses Grow’ met Kylie Minogue of zijn ballade met PJ Harvey, ‘Henry Lee’. De wat op leeftijd zijnde punker zal Nick Cave misschien al ontdekt hebben ten tijden van The Birthday Party of in het begin van The Bad Seeds. Het was toen nog vooral punk wat de klok sloeg bij Cave. De rechtgeaarde liefhebbers van de rauwe Nick Cave zullen in de jaren negentig misschien zijn afgehaakt, toen Cave weliswaar prachtige muziek maakte, maar het rauwe was verdwenen. Grinderman was vorig jaar al een herinnering aan de Nick Cave van weleer, Dig!!! Lazarus Dig!!! gaat enigszins op deze voet verder. Iets minder onconventioneel dan Grinderman, maar Cave die er wederom in slaagt om een volkomen origineel album te maken dat nauwelijks te vergelijken valt met ander werk uit zijn oeuvre. Het tweeluik The Abbatoir Blues/The Lyre Of Orpheus was in 2004 het laatste album dat Cave met zijn vertrouwde Bad Seeds maakte. Cave klonk toen groots, meeslepend, origineel, eigengereid en de songs waar bovenal van uitzonderlijke kwaliteit. We zullen er maar meteen mee voor de draad komen; Dig!!! Lazarus Dig!!! moet het afleggen in vergelijking met dit tweeluik. Dig!!! Lazarus Dig!!! is minder toegankelijk en donkerder en de onderhuidse spanning is voelbaar en bijna beklemmend (‘Night Of The Lotus Eaters’ bijvoorbeeld). Cave is intens als altijd, getergd en laat zijn pen weer spreken, zoals alleen hij dat kan. Geen wereldverbeterende clichés of mijmerende liefdesoverpeinzingen, maar het Bijbelse figuur Lazarus dat model heeft gestaan voor een aantal teksten.
Zo is de opener, titelsong en eerste single humoristisch en beklijvend door de repeterende strofe: ”Dig yourself, Lazarus, Dig yourself”. Cave die zingend praat (of pratend zingt zo u wil) en ondertussen een bijna absurdistische weergave van de mythe van Lazarus geeft. Meteen blijkt al dat dit een minder toegankelijk album van The Bad Seeds is. Geen melancholische Murder Ballads of melodieuze songs zoals op The Boatman’s Call, maar een rauwe, bij vlagen zelfs vuige Nick Cave, die samen met zijn Bad Seeds bezeten klinkt. Rustige momenten zijn er nauwelijks, misschien ‘Hold On To Yourself’ en ‘Jesus On The Moon’ waar The Bad Seeds wat gas terugnemen, maar Cave bewijst vooral dat hij ook als vijftiger er nog wel degelijk toe dat en dat hij de drang om te vernieuwen en origineel te blijven alles behalve verloren heeft. Dit blijkt echter geen garantie voor een absoluut topalbum, daarvoor mist Dig!!! Lazarus Dig!!! echte beklijvende songs. ‘We Call Upon The Autor’ en‘Night Of The Lotus Eaters’ zijn de songs die de meeste indruk maken. Voor het overige wordt het album overeind gehouden door de als altijd prima musicerende Bad Seeds, de originele muzikale inkleuring, en de bezeten en unieke Nick Cave.
Textures - SilhouettesHet eerste wapenfeit van Textures was het album Polars ( recensie ) in...
Hercules and Love Affair - Hercules and Love Affair Andrew Butler speelt als kind vooral klassieke pianostukken, totdat hij op 10...