2008-03-28
Debuutalbum Felt Mountain van Goldfrapp uit 2000 zou (van mij) op deze site ongetwijfeld de volle 5 sterren gekregen hebben. De negen nummers op Felt Mountain halen je –voorzichtig- voor even uit de werkelijkheid en laten je belanden in een droomwereld. Een droomwereld die beeldend is geportretteerd in het artwork van Felt Mountain: Besneeuwde bergtoppen, besneeuwde boomtoppen, kil, koud, haast eenzaam, maar eigenlijk toch zo warm, zo één met de natuur, zo puur en knus. De cd werd in vrijwel alle recensies de hemel ingeschreven en terecht: In haar genre benadert Felt Mountain de perfectie niet, het gaat eroverheen. Een vervolg-cd op zoiets is onmogelijk. Blijkbaar realiseerden Alison Goldfrapp en Will Gregory, de twee kernleden van de groep, zich dat ook maar al te goed, want de vervolgplaat was desastreus anders. Black Cherry uit 2003 is een electro-plaat en een stuk toegankelijker dan Felt Mountain. Toch is ook Black Cherry een uitstekende cd, zolang je het niet gaat vergelijken met Felt Mountain. Goldfrapp ging verder met electro met de cd Supernature in 2005. Deze cd klonk een stuk poppier dan Black Cherry en eigenlijk was het gewoon een draak van een cd. Hiermee brak de band echter wel door, met ‘Ooh la la’ als grootste hit. En nu is er dan Seventh Tree en op deze cd gaat Goldfrapp terug naar hun Felt Mountain-geluid: Dromerige, mooie, warme en vooral donkere liedjes.
Laten we beginnen met het artwork. Als je het boekje uitvouwt, zie je Alison tegen een persoon in een uilenpak leunen. Ze heeft een clownspakje aan en ze staat er als een soort Jezus Christus tegen het kruis. Vaag? Behoorlijk ja, maar het past wel. De sneeuw is verdwenen, de warmte is wat meer aanwezig en gekkigheidjes wat meer aangedikt.
De cd trapt af met ‘Clowns’ en dit nummer benadert het debuut absoluut. Een geweldig dromerig nummer met een ietwat vervormde stem van Alison. ‘Little Bird’ is prachtig, want alhoewel het nummer vrij toegankelijk is, weet Goldfrapp er toch een soort touch aan te geven waardoor de dromerige, vage sound intact blijft. Vooral het instrumentale refrein is fraai. Een nummer als ‘Some People’ slaat de plank weer mis en is dan ook direct lelijk. Single ‘A&E’ is inderdaad de meest toegankelijke song van de cd en springt direct in het oor. Absoluut hoogtepunt is echter ‘Cologne Cerrone Houdini’. Kippenvelopwekkend, zo mooi. Eén simpel strijkje over een viool zorgt voor het verschil, het herkenningspunt en is van absolute genialiteit. Seventh Tree weet niet van begin tot het einde een grootse indruk te maken, maar er staan voldoende pareltjes op om fans van het eerste uur zeer tevreden achter te laten. Voor de Supernature-instromers is het raadzaam om deze cd eerst aan een goede luisterbeurt te onderwerpen en als je besluit de cd te kopen: Schaf Felt Mountain dan ook direct aan.
Room Eleven - Mmm... Gumbo?De grote doorbraak van Room Eleven kwam in 2007 nadat het nummer 'Bitch'...
Power Quest - Masters of Illusion Eerst had je Dragon Heart toen had je Dragonforce en nu heb je Power Quest ....