2008-05-03
Het Britse Lowgold is nog een heel goed bewaard geheim, maar dat hadden de heren zelf niet zo bedacht. Ze brachten al een handvol albums uit, maar van een doorbraak is nog geen sprake geweest. Beslommeringen met platenmaatschappijen stonden een doorbraak in de weg en dus richtten de heren een eigen platenlabel op, Dedterecords genaamd. De oprichting van het label ging gepaard met de release van een soort kliekjes dubbelalbum en dat na pas twee officiële releases. Keep Music Miserable heette dit album met maarliefst 29 nummers, meer dan op beide reguliere releases te samen. Het dubbelalbum kon allerminst overtuigen en een doorbraak was verder weg dan ooit. Drie jaar na dato is er weer een teken van leven en met Promise Lands gaat Lowgold een hernieuwde gooi doen om zijn naam te vestigen in het overvolle Britse muzieklandschap.Lowgold is nog altijd een trio dat zwaar leunt op tekstdichter en multi-instrumentalist Darren Ford. Daniel Symons mag op Promise Lands wat backing vocals voor zijn rekening nemen en een enkele gitaarpartij. Miles Willey verzorgt de baspartijen van de meeste nummers. Promise Lands is een degelijk stukje werk dat zo nu en dan best kan beklijven, echter mist het ook duidelijk iets. Het is te weinig melodieus en catchy voor de mainstream pop en te gepolijst en te weinig origineel om liefhebbers van de alternatievere indierock te kunnen bekoren. Het is een album vol met middelmatige songs, die voorbij kabbelen zonder dat er van echte vervoering sprake kan zijn.
Promise Lands is daarmee zeker geen slecht album geworden, maar het is vlees noch vis. Het mist het grote gebaar en de beklijvende pianoriedels van een Coldplay of een Keane en het mist ook gewoonweg originaliteit en raffinement om te kunnen boeien. Opener ‘Clear’ maakt de bedoelingen wel al meteen duidelijk, “gedragen” songs die moeten appelleren aan algemene sentimenten, maar Lowgold slaagt daar niet altijd even goed in. ‘When The Song Is Over’ is een voorbeeld van een song die probeert grootste gebaren te maken en vol emotie zit, maar de song mist dan weer net het laatste beetje wat nodig zal zijn om dezelfde impact te hebben dan veel songs van eerder genoemde bands. Een andere keer wordt het echt klein gehouden, zoals op ‘Farmer’s Tale’, maar dan ontbeert diepgang in zowel tekst als muziek.
Na drie volledige albums en een dubbelalbum vol met kliekjes mogen we tot de conclusie komen dat Lowgold het simpelweg (net) niet heeft. Het is allemaal heel aardig en weinig op aan te merken, maar meer ook niet. Het debuutalbum kwam achteraf bezien waarschijnlijk nog het dichtst in de buurt van een doorbraak, omdat daar wel degelijk een aantal songs op stonden die zich konden meten met andere Britse bands die al een groot publiek bereikt hadden. Promise Lands is een aardige popplaat die soms kan boeien, maar net zo vaak ook te vrijblijvend is.
Neva Dinova - You May Already Be Dreaming Neva Dinova , een vijfkoppige band uit Omaho Nebraska, maakt indiepop...
Isobel Campbell & Mark Lanegan - Sunday at Devil Dirt Mark Lanegan heeft de laatste tijd nog het meeste van een muzikale...