Het is dan ook de rauwe soulvolle stem van Kekaula dat het belangrijkste ingrediënt van hun muziek is. Ondanks dat het een vrouw is doet haar stemgeluid erg denken aan Rod Stewart. Een duet tussen deze twee artiesten zou zeker geen weggegooid geld zijn. Maar goed, terug naar de muziek. The BellRays maken een mengelmoes van verschillende stijlen en genres. Rock ’n roll, soul en pop zijn slechts een aantal voorbeelden. Opener ‘The Same Way’ is bijvoorbeeld erg poppy, ‘Infection’ gaat al duidelijk meer de rock kant op, ‘Blue Against The Sky’ is lekker relaxed en doet erg soulvol aan. Daarna gaat het weer snel los met ‘Psychotic Hate Man’. Hierin laat Kekaula horen dan ze niet veel onderdoet voor Janis Joplin als het op schreeuwen aankomt.
Het zijn stuk voor stuk hele aardige nummers. Het probleem is echter dat elk nummer een aparte sfeer oproept en deze niet vastgehouden wordt. Daardoor klinkt het album niet als een geheel. Dat is erg jammer. Minder grote muzikale contrasten zouden het album nog beter maken.
The New Shining - Supernatural ShowdownNederlandse bandjes schieten als paddestoelen uit de grond en de volgende...
Was (Not Was) - Boo! Van sommige bands denken we dat ze nooit meer terug komen. Zo ook Was (not...