2008-04-29
Een vraag: U geniet van een romantische gondeltocht door de grachten van het pittoreske Venetië en wat stelt u zich daar voor een soundtrack bij voor? Juist ja, The Mojomatics en hun vuige, knallende, eerlijke, simpele en verslavend goede garagerock. Van twee Italiaanse mannen afkomstig uit Venetië, kun je van alles verwachten, wat je in ieder geval niet verwacht is een album zoals Don’t Pretend You Know Me. In een krap half uur jagen ze er 12 songs doorheen, die beklijvend zijn in al hun eenvoud. Het enige typische Italiaanse blijken de trendy maatpakken te zijn waar de heren mee door het leven gaan.Alleen gitaar, drums en af en toe een mondharmonica is er te horen en The Mojomatics bewijzen nog maar eens dat een kleine bezetting geen beperking hoeft te zijn. De duo’s doen het de laatste tijd sowieso al goed. We hadden natuurlijk al The White Stripes en The Black Keys, Two Gallants sprak tot de verbeelding en recent nog bewezen Blood Red Shoes dat je als duo urgenter, harder en beter kunt klinken dan menige meermansband. The Mojomatics combineren in bijna alle songs een sterke melodie met een rauwe uitwerking. ‘Askin’ For A Better Circumstance’ heeft een Beatlesque refrein, waar dan een flink scheurende gitaar op wordt losgelaten en de drummer zich aardig kan uitleven, de rauwe stem van Mojomatt Bordin doet de rest.
Elke song is het raak, er wordt nauwelijks ergens gas teruggenomen, The Mojomatics denderen gewoon door. Er wordt uit heel wat verschillende vaatjes getapt, zo nijgt ‘Stars Above’ naar countryrock en is ‘Miss Me When I’m Gone’ regelrechte garageblues. Wat alle nummers bindt is de urgentie die er vanuit gaat. Geen solo is te lang en geen nummer gaat de drie minuten grens ruim te boven. Don’t Pretend You Know Me klinkt misschien als een debuut van een duo jonge honden, die ongeremd 12 nummers op album geknald hebben, maar niets is minder waar. De heren zijn al ruim vijf jaar actief en brachten al eerder twee volledige albums uit en een handvol vinyl singles in gelimiteerde oplage.
Voor de hand liggende referentie is The White Stripes, ook The Mojomatics beperken zich grotendeels tot gitaar en drums en ook deze Italianen putten uit veel typische Amerikaanse genres als blues en countryrock. The Mojomatics klinken alleen aanstekelijker en rauwer dan The White Stripes doen. Een goed bewaard geheim, The Mojomatics, die door een breed publiek gewaardeerd zouden kunnen worden. En dan is het half uur alweer voorbij en dan duw je nog maar eens op play en ben je inmiddels heel ver weg van de genoemde gondels en bevind je je in een obscure, rokerige club, alwaar twee heren in maatpak gestoken de sokken uit hun schoenen spelen.
Grand Island - Boys & BrutesSoms gebeurt het, dat je compleet wordt weggeblazen door een album van een...
Lawn - Silver Lawn is niet meer helemaal onbekend in het Nederlandse muziekcircuit. De...