2008-05-12
Yes, Virginia uit 2006 betekende een behoorlijke doorbraak voor het duo The Dresden Dolls en bracht hen op vele Europese festivals. De shows waren meestal memorabel en het duo kon tijdens hun cabareteske performance misschien nog meer overtuigen dan dat ze op album al deden. Brechtiaanse punk cabaret noemen ze het zelf, doelend op hun theatrale podiumperformance inclusief kostuums en schmink. Met de unieke combinatie van alleen drums en piano creëerde ze zo wat hun eigen genre en sprak het duo tot de verbeelding bij vele liefhebbers. No, Virginia heet het volgende album, dat niet gewoonweg een nieuw album is, maar een compilatiealbum is.No, Virginia is een verzameling van b-kantjes, oude demo’s, oudere onuitgebrachte songs, een cover en een vijftal nieuw opgenomen songs, die wel al jaren geleden geschreven zijn. Het resultaat is hoe dan ook weer onmiskenbaar The Dresden Dolls en heeft misschien meer nog dan voorganger Yes, Virginia de naïviteit en oorspronkelijkheid van het titelloze debuut. De emoties zijn wederom zeer divers en gaan van bijna hysterisch, in bijvoorbeeld ‘Lonesome Organist Rapes Page-turner’ (de titel op zich vertelt al het verhaal), tot meer verstilde melancholie zoals op het prachtig ingetogen ‘The Gardener’ en alles wat daar tussen zit. Soms is het niet allemaal even coherent, zo is het contrast tussen beide genoemde songs die ook nog na elkaar volgen op het album, wel heel groot.
Oude demo ‘The Mouse And The Model’ combineert het hysterische en het verstilde en begint rustig, waarna het nummer steeds meer openbarst en eindigt met een kraaiende Palmer. De krachtige stem van Amanda Palmer en haar ferme aanslag op de piano vormen de rode draad door het album. De songs op zichzelf missen zo nu en dan de kracht om 100 procent te kunnen overtuigen. Niet alle songs op No, Virginia behoren tot het beste werk van The Dresden Dolls. Het album wordt toch fier overeind gehouden door het onmiskenbare charisma van Palmer en haar simpele en soms bijna naïeve liedjes. No, Virginia zal niet heel veel nieuwe fans opleveren, maar zal de bestaande fans ook zeker niet teleurstellen.
The Dresden Dolls blijven trouw aan hun geluid, dat ze sinds hun titelloze debuut vakkundig gecreëerd hebben. Zo is No, Virginia een geslaagd tussendoortje, want dat blijft het natuurlijk wel gewoon. Plichtmatig wordt dan natuurlijk in de persberichten weer benadrukt dat de songs op vorige albums simpelweg niet paste qua muziek of thematiek, maar het blijven gewoon overblijfselen en daar hoeft helemaal niets mis mee te zijn, zo blijkt. Het album eindigt met een ode aan de herkomstplaats van The Dresden Dolls. In ‘Boston’ laat Palmer zich van haar meest gevoelige kant horen en de song meandert zich rustig naar het einde toe en Palmer die bijna fluisterzingt en dan weer alle registert opentrekt. Een fascinerend einde van een album dat de statuur van The Dresden Dolls bevestigt, maar niet verder uitbouwt, maar het gemiddelde niveau van een kliekjesalbum met gemak overstijgt.
Tapes 'n Tapes - Walk it OffTwee jaar na het indrukwekkende en veelbelovende langspeeldebuut The Loon...
The Spades - Above the Law & Below the Belt Het vuige, tevens Einhovense, broertje van Peter Pan Speedrock klinkt op cd’s...