2008-04-23
Mark Lanegan werkte al eerder samen met de band van Greg Dulli, The Twilight Singers en sindsdien zijn de twee wapenbroeders, die al in 2004 het idee vatte voor het maken van een duo-album. Onder de naam The Gutter Twins is er nu dan eindelijk het resultaat van deze op voorhand veelbelovende samenwerking, Saturnalia heet het twaalf nummers tellende album, dat bij vlagen aardedonker is en eigenlijk altijd onheilspellend. Het is het wachten hoe dan ook waard geweest en Lanegan en Dulli maken simpelweg een ijzersterk album zonder ook maar één zwakke song.Greg Dulli maakte eerder deel uit van de Afghan Whings en Mark Lanegan kennen we vooral van zijn periode bij Queens Of The Stone Age, maar ook zijn samenwerking met voormalig vocalist van Belle & Sebastian, Isobel Campbell, baarde net zoveel opzien als lof. Mark Lanegan is altijd de gekwelde zanger geweest, die menige verslaving moest overwinnen en dat is te horen aan zijn doorleefde stem. Doorleefder dan Lanegan klinkt het zelden. Dulli is meer de poëet, die met Afghan Whings en ook met The Twilight Singers redelijk bombastische pop maakte met nogal wat soulinvloeden. De samenwerking tussen beide levert op het eerste gehoor een eclectisch geheel op. Niet verwonderlijk als je bedenkt dat het album tot stand kwam in samenwerking met vele muzikale vrienden en dat eigenlijk geen enkel nummer een zelfde bezetting kent. Ook werden er verschillende studio’s aangedaan en is een en ander ook nog in een zeer ruim tijdsbestek tot stand gekomen.
Wonderbaarlijk genoeg leidt dit niet tot een onsamenhangend geheel. De beide stemmen zijn de houvast en de fantastische composities doen de rest. Als Dulli het voortouw neemt wordt het vaak soulvol en ook grootst, zoals op ‘God’s Children’. Lanegan daarentegen houdt het vooral beklemmend, zwartgallig en meeslepend, ‘All Misery/Flowers’ is hiervan een mooi voorbeeld. Daarbij is het hele album vrij groots, soms zelfs episch van opzet, songs werden nergens heel klein gehouden en de hele rits aan gitaristen die voorbij komen op Saturnalia kunnen zich ruimschoots uitleven. Een enkele keer wordt enigszins afgeweken van het rockpad met veel gitaren, zo wordt op “Each To Each’ wat geëxperimenteerd met elektronica en synthesizers en wordt het nummer redelijk klein gehouden, waarna het nummer op het einde aan helemaal openbarst.
Saturnalia is twaalf keer een ode aan de goede smaak. Er valt zoveel moois te beleven op dit album dat er vele luisterbeurten nodig zijn om alles een plek te kunnen geven. Het is het contrast tussen de zuivere stem van Dulli en de zware en doorleefde stem van Lanegan die altijd voor de nodige spanning zorgt. Zo is er de ingetogen afsluiter ‘Front Street’, waar de stemmen misschien wel het mooist samenkomen en een gitaar op de achtergrond continu om aandacht vraagt en zo naar een grootse finale toewerkt. Een waardig slot, van een zeer waardig album dat de hoge verwachtingen moeiteloos inlost en doet hopen op een continuering van deze samenwerking.
Trinacria - Travel Now Journey InfinitelyNoorwegen is één van die landen die bekend staan vanwege de hoeveelheid en de...
Thee Silver MT. Zion Memorial Orchestra - 13 Blues for Thirteen Moons Thee Silver Mount Zion & Tra-la-la Band is ooit ontstaan als Silver...