2008-05-14
Elbow heeft nog altijd niet de statuur die je op basis van de muziek misschien zou verwachten. In de relatieve luwte brengt de band dan ook gewoon een volgend album uit, The Seldom Seen Kid genaamd. De echte liefhebber van de betere popmuziek weet dan al genoeg. Elbow is zijn eigen kwaliteitskeurmerk. Knappe popsongs met een licht alternatief randje is het handelsmerk, met een hoofdrol voor de zang van frontman Guy Garvey. Op The Seldom Seen Kid is dat niet anders, gedragen en gelaagde songs die door merg en been kunnen gaan, maar waar nog meer dan op de drie voorgangers het echte popgeluid naar de achtergrond is verdwenen en de inventiviteit de boventoon voert. The Seldom Seen Kid is daarbij geen gemakkelijk album geworden en is ook wat minder toegankelijk dan eerdere albums. De stemming is redelijk pessimistisch zonder al te pathetisch te worden, het is dan ook ontstaan met ongetwijfeld wijlen Bryan Clancy (bevriende songwriter) in gedachten, het is ook aan hem dat het album is opgedragen. Onterecht werd men in het verleden regelmatig vergeleken met bands als Coldplay of Saybia, maar Elbow is vooral geraffineerder dan genoemde bands, zonder dat de muziek ontoegankelijk wordt. Hetgeen Elbow gemeen heeft met de Coldplay’s van deze wereld is het grote gebaar. De melancholie en slepende opbouw van nummers zorgen meer dan eens voor kippenvelmomenten. Zo is er het prachtig bezwerende ‘The Bones Of You’, dat herinneringen oproept aan Radiohead ten tijden van OK Computer. Bijna alle nummers weten je op één of andere manier te raken, één van de hoogtepunten is ‘Weather To Fly’, dromerig en melancholisch tot in de punten van je tenen. Het experimentele ‘The Fix’ (duet met Richard Hawley) is enigszins een vreemde eend in de bijt, maar wel een zeer smakelijke eend. Een prachtig duet op een muzikaal broeierige achtergrond.
Het uitblijven van hits en succes maakt van Elbow een band die niet ten onder kan gaan aan torenhoge verwachtingen. Met elk nieuw album komt het vijftal uit Manchester ook verder te staan van de grootse stadionrock, waar nog wel eens mee geflirt werd op de eerste twee albums. Vorig album Leaders Of The Free World liet al een band horen die zijn heil meer en meer zoekt in muzikale verfijning en diepgang, veel meer dan een band die angstvallig zieltjes probeert te winnen. The Seldom Seen Kid gaat verder op die voet en laat een band horen die weliswaar nog altijd groots en episch kan klinken, maar waarbij het raffinement en de verfijning steeds meer bepalend is.
Het elftal aan individuele pareltjes die zich langzaam aan de luisteraar ontvouwen en waarin zoveel moois valt te ontdekken bewijst dat Elbow een band is die op zijn terrein op eenzame hoogte staat. Het album loopt over met ideeën en de ene song is nog sfeervoller dan de andere en de stem van Garvey blijkt van unieke klasse te zijn. Bijna elke song kent weliswaar ongeveer het zelfde tempo en zelfde stramien qua slepende opbouw, maar toch lijkt geen enkele song op elkaar. En hoe clichématig het ook mag zijn, maar dit is de ultieme groeiplaat. Wanneer alle deurtjes zich langzaam voor je geopend hebben en je het enorm rijkgeschakeerde palet dat Elbow te bieden heeft op The Seldom Seen Kid tot je hebt kunnen nemen, moet je concluderen dat dit één van dé platen van 2008 is.
Madrugada - MadrugadaHet nieuwe album van Madrugada heeft iets droevigs, iets tragisch. En dat...
Snoop Dogg - Ego Trippin' Snoop Dogg was voor het grote publiek voor het eerst te horen op The...