RECENSIE: Born Ruffians - Red, Yellow & Blue

Born Ruffians – Red, Yellow and Blue
recensie cijfer 2008-06-03 Het jaar 2008 is nog maar halverwege en nu al hebben we een flinke lading frisse nieuwe bandjes voorbij horen komen. Revelaties als Yeasayer, Vampire Weekend en MGMT vormen de vaandeldragers van deze nieuwe lichting en zullen ons komend festivalseizoen laten smullen. Nu is daar de volgende in de rij; de geboren bullebakken, oftewel Born Ruffians uit Toronto. Ze brengen ons opgefokte neurotische indierock van de bovenste plank met hun debuutplaat: Red, Yellow and Blue. Het trio bestaat uit zanger/gitarist Luke Lalonde, bassist Mitch deRosier en drummer Steve Hamelin. Ze wagen het er zelf al op zichzelf met een lading cynisme de volgende link in de evolutieketen van de popmuziek te noemen. Met een geluid dat ze zelf omschrijven als ‘’ the best we could come up with!’’ willen ze dan ook de absolute top bereiken. Drums, bass en electrische gitaar met daaroverheen de van hoogte wisselende puberale stem van zanger Luke zorgen voor een aanstekelijke bak geluid die zo nu en dan doet denken aan labelgenoten Battles. Tegenwoordig is elke drol met een WARP-sticker meteen geniaal, maar je moet toch toegeven dat ze daar een neus voor goede muziek hebben.

Wanneer je de nummers voorbij hoort komen lijkt het wel alsof je drie krankzinnigheden door elkaar hoort spelen. Songs als ‘Barnacle Goose’ en ‘Hummingbird’ spetteren en stuiteren zodanig uit je boxen dat je ze het liefst vast zou willen houden. Met uithalende vocalen en onverwachte ritmes door elkaar heen zijn dit nu al twee knallers van singles in wording. De vijfde track vormt het eerste welkome rustpunt om jezelf weer even bij elkaar te rapen. Een rustig ingeleide gitaarsong met geestige zanglijnen waar de vrolijkheid vanaf springt. Van een lange pauze is echter geen sprake, want het stuiterende geluid zorgt ervoor dat je tot het einde op het puntje van je stoel blijft zitten. Wat moet die zanger toch chronisch vermoeid zijn geweest na afronding van deze plaat, want hij klinkt als een ADHD patiënt die al een tijd lang zijn ritalin is vergeten.

Aanstekelijk, geestig, fris en vooral energiek zijn deze drie jonge Canadese knullen op hun geweldige debuut Red, Yellow and Blue. Live zien? Op 10 juni zullen ze in de kleine zaal van de Paradiso te vinden zijn om de dag erna in de Rotown hun Nederlandse uitje af te sluiten. Grijp je kans nu ze nog in kleine zaaltjes te spotten zijn, want deze jongens zullen stuiterend de wereld gaan veroveren.
Recensent:Martijn Arendshorst Artiest:Born Ruffians Label:Warp
Parka - Attack of the hundred yard hard man

Parka - Attack of the Hundred Yard Hard ManAlsof je een jaar of 20 wordt teruggeworpen in de tijd. Dat is een van de...

Nneka - No longer at ease

Nneka - No Longer At Ease No longer at ease is het tweede album van de van oorsprong Nigeriaanse...

ZOEKEN IN CD-RECENSIES

 

OF SELECTEER OP GENRE, ARTIEST, LABEL, RECENSENT