2008-05-19
Daniel Lohues is een verhalenverteller en romanticus pur sang. De lezers van het Dagblad van het Noorden kunnen dat wekelijks ervaren in zijn columns (die inmiddels ook zijn gebundeld) en de mensen die hem in de afgelopen seizoenen in het theater zagen, zullen dat ook alleen maar kunnen beamen. Ooit frontman van dialectgroep Skik (die nooit officieel zijn opgeheven, maar waar al een hele poos niets meer van vernomen is), de betere blues zingend met zijn Louisiana Blues Club en sinds een paar jaar ook solo in het theater met zijn voorstelling Allennig. Zijn solobezigheden leverde al één album op, waar Lohues met het prachtig melancholieke ‘Annelie’ zelfs de Annie M.G. Schmidtprijs won voor het beste theaterlied. Nu ligt er de opvolger in de winkels, origineel getiteld Allennig II. Aan de ingrediënten is niets veranderd. Rustige luisterliedjes, Lohues die zich zelf begeleidt op piano of gitaar en teksten in het Drents (ook goed verstaanbaar voor niet Drenten) over de liefde, het leven op het platteland, de pastoor en oma. Op zijn best levert dat prachtige staaltjes op, maar net zo goed kan Lohues zich verliezen in al te gemakkelijke liedjes met dito teksten.Het album begint met: ”Tik tak, daor giet de tied, aal mar harder, Tik tak, zie hoe ‘e giet, weer ’n joar” en dan weten we meteen waar we aan toe zijn. Redelijk pretentieloze muziek, die tussen de regels door nog al wat hele en halve wijsheden verkondigt. Soms levert dit bijna melige en blije liedjes op, die niet altijd even goed beklijven. Zo is ‘Zingen Tot De Morgenzun’ bijna hemeltergend en doet een dergelijk nummer afbreuk aan de soms fantastische liedjes die Lohues kan schrijven. Zo is er de eerste single ‘Hier kom Ik Weg’, wederom verhalend over de liefde voor de eigen plattelandsstreek. ”De wiede wereld is der wel, via draod en golven” zingt Lohues om daarna te concluderen ”Hie kom ik weg, veur mien hiele leben, Ben ‘k met dizze horizon verweben”. Muzikaal is het meestal de akoestische gitaar die het werk doet, waarbij het allemaal redelijk simpel wordt gehouden en er échte liedjes ontstaan, die muzikaal zeker tot de verbeelding moeten spreken van de liefhebbers van folky singer/songwriters.
Een aantal keren kruipt Lohues achter de piano en doet dat zeker niet onverdienstelijk, echter overtuigen lang niet alle songs op piano. ‘Angst Is Mar Veur Eben, Spiet Is Veur Altied’ is mooi, in al zijn eenvoud, maar ‘As De Liefde Mar Blef Winnen’ is wel wat erg zeurderig en als Lohues zich dan ook gaat bezondigen aan clichématige wijsheden in de trant van ”En As De Liefde Mar Bleef Winnen, Komp ’t Allemaol Wel Goed”, dan blijkt ook Lohues middelmatige liedjes, met middelmatige teksten te kunnen schrijven. Toch overheersen de mooie liedjes met romantische, dromerige en melancholische teksten. Maar er blijft ook een onbestemd gevoel bestaan dat wanneer Lohues zich had beperkt tot één Allennig en daarvoor de beste liedjes had geselecteerd, er echt een topalbum had kunnen ontstaan.
Spacekees - Meer RuimteNederlands eerste MC die bekend werd via internet, Spacekees , heeft zonder...
Marcos Valle - The Best of Marcos Valle, Carioca Soul Wederom verschijnt er weer een hele mooie cd voor liefhebbers van...