2008-05-18
Het is alweer drie jaar geleden dat Nederland opgeschrikt werd door De Jeugd van Tegenwoordig. Ineens waren ze er, ineens overrompelden ze ons met hun vreemde straattaaltje en hun monsterhit ‘Watskeburt’ stond vijftien weken in de hitlijsten, waarvan drie weken op de nummer één positie. Noch mijn hiphop-hart, noch mijn electro-hart, noch mijn pop-hart wilde er sneller van gaan kloppen. Grappig nummer, niet meer, niet minder.Toch beklommen de jongens de podia van de grotere zomerfestivals en werd het album Parels voor de Zwijnen door zowel pers als publiek hoog gewaardeerd. Tja, soms moet je overtuigd worden door derden om het een luisterbeurt te gunnen, maar ook het album als geheel belandde na enkele luisterpogingen in de linkerbovenhoek van mijn beeldscherm; De zogenaamde prullenbak dus. Het werd ook stil rond De Jeugd, alhoewel de individuele bandleden toch steeds in de spotlights bleven staan. Willy Wartaal deed tv-werk en ging solo als dj aan de slag, P. Fabergé maakte een solo-album onder de naam LeLe en werd panellid bij het BNN-programma Doe Maar Normaal. Met het singletje ‘Skenkie’ lieten de heren weer wat van zich horen en nu is er weer een nieuw album, De Machine.
En wat voor één. Mijn hiphop-hart, mijn electro-hart én mijn pop-hart gaat tekeer van begin tot eind, zonder overigens echt regelmatig te kloppen. Had ik een aversie jegens De Jeugd? Daar is niets meer van over, De Machine is namelijk een album om in te lijsten. De beats op De Machine zijn gemaakt door dezelfde producer als op Parels voor de Zwijnen. Bas Bron is de naam. Hij werkt onder talloze synoniemen, waarvan Bastian de bekendste is en zijn beats zijn weergaloos.
De kracht van De Machine zit ‘m dus in de beats. Liefhebbers van teksten zijn wederom aan het verkeerde adres bij De Jeugd, want de teksten zijn óf onverstaanbaar (Matige articulatie? Zwak afgemixt?), óf in hun eigen domme taaltje, óf gewoon ronduit slecht. En toch klinken de stemmen hierbij gewoon lekker, want rappen kunnen de heren absoluut. Dit uit zich bijvoorbeeld in het funky ‘Davindjeleukhè’, het even zo funky ‘Wopwopwop (de tentbakkers)’ en afsluiter ‘Sorry’, waarbij je je overigens regelmatig zult afvragen of je dit nummer nou briljant vindt of heel erg slecht.
De hoogtepunten van De Machine zitten ‘m op het tweede deel. De eerste nummers zijn heel aardig (‘Flapflap’, ‘Deze donkere jongen komt zo hard’), maar het tweede deel krijgt Bas Bron helemaal de geest en de nummers worden hier wat uitgerekter, waardoor de electro gloreert. Dit begint eigenlijk bij het nogal donkere, maar erg sterke ‘Bertje vs Yayo’, via het eerder genoemde ‘Wopwopwop (de tentbakkers)’, het lange ‘Centje centje (damsko centje)’ (klokt ruim 10 minuten) tot ‘Sorry’. Puike electro, waarbij de tekstueel zwakzinnige Jeugd allerminst vervelend klinkt, maar middels hun stemmen wel degelijk veel toevoegen.
De Jeugd. Je moet ervan houden, je moet ervoor openstaan, je moet er met een andere blik naar kijken dan je eigenlijk gewend bent. De Jeugd maakt hun naam waar en leveren met De Machine een zeer venieuwend album af.
P. Paul Fenech - Skitzofenech P.Paul Fenech , bekend als frontman van The Meteors, is een man met een...
Unleashed - Hammer Battalion Soms is het heerlijk als je de tijd met een cd’tje kunt terugzetten. Het is...