De eerste indruk die het album wekt is vooral die van authentiek. Een beetje degelijk zelfs. Op zich niks mis mee, helemaal niet, maar dan moet er wel iets tegenover staan dat blijft hangen. Dat kan dan bijvoorbeeld een tot de verbeelding sprekende tekst zijn, of een memorabele melodielijn. Maar op beide punten schieten een aantal liedjes op dit album helaas net iets tekort.
Opener 'The good years' is op zich nog wel pakkend, met een fraaie tweestemmige zanglijn. Maar het daaropvolgende 'Sorry' is zo'n voorbeeld van 'net niet'. Het liedje duurt te lang, en de vrij zwaar aangezette tekst wordt er bij de luisteraar zó ingeramd dat het helaas gaat tegenstaan. Maar gelukkig gaat het op enkele momenten wél goed. Zo is 'Firethief' een fraai ingetogen liedje dat zij aanleverde voor een documentaire over mensen die leven met HIV en AIDS. Hier vallen tekst, gitaarspel en zang erg fraai samen, en komt Polwarts talent het beste naar buiten. Ook
'Behind our eyes' mag er zijn, met een mooi repeterende gitaarlijn die het hele liedje draagt. En 'The tongue that cannot lie', een ode aan de 13e eeuwse dichter en profeet Thomas Rhymes, sluit het album op een aangename traditionele wijze af. Ook misschien net iets te lang met zijn acht minuten, maar op zijn minst intrigerend.
De andere songs op het album zijn helaas een stuk(je) minder. Misschien heeft het te maken met het feit dat Polwart onlangs moeder is geworden, en daar nog helemaal vol van is. Wie zal het zeggen... This earthly spell is in ieder geval niet Polwarts sterkste album.
Black Gold - Suite 17Het Utrechtse label Beluga Recordings timmert de laatste tijd lekker aan de...
Avishai Cohen Trio - Gently Disturbed In de jazz-kringen heeft de Israelische jazzmusicus Avishaj Cohen zich...