Toen ik het album in handen kreeg was ik blij verrast door de grafische vormgeving van de cd. Dat zit in ieder geval alvast snor. Toen ik de volgende ochtend het album opzette en de eerste nummers voorbij hoorde komen begon me een raar gevoel te bekruipen. Ik herkende die gitaar, en die synthesizer had ik ook al ergens anders gehoord. Halverwege het tweede nummer pakte ik het CD boekje er maar even bij, en ja hoor: Mike "Het Dr. Dre truukje" Sims speelt gitaar, bas en keyboard op negen van de zestien nummers. Dat is in ieder geval al een plus-puntje, maar dat betekent dus ook verloren hoop op het Temples of Boom geluid.
De eerste twee nummers (Another Body Drops en Till Death Comes) zijn best oke, en ik begin stilletjes te hopen op een nieuwe klassieker. Bij het derde nummer krijgt Cypress wat hulp van producer The Alchemist. Dat klinkt gewoon goed. Een stikkertje op de voorkant van de CD verraad dat het nummer een single is of gaat worden; lijkt me een goede keuze. Maar dan hoor ik opeens rare reggae/dancehall beats, het lijkt wel Sean Paul! Het is dan ook geproduceerd door een van de producers van Sean Paul, dus dat verklaard het een en ander. De flow van B Real op het nummer is echt strak en in principe zou het niet misstaan op een dancehall album, daar hadden ze het dan misschien ook maar op moeten zetten. Busted in The Hood is een ode aan the Beastie Boys. Het klinkt wel aardig, niet echt een uitschieter omdat B Real niet echt veel met de beat kan, het is gewoon geen Cypress Hill nummer. Skip wel even een beetje door naar 2:40, voor een echte onvervalste 808 beat.
Money is een beetje Dr Dre achtig, dit komt door het toepassen van het zogenaamde Dr Dre truukje dit maal uitgevoerd door Fredwreck (DPG records) samen met Mike Sims. De volgende twee nummers zijn gewoon oke, geen uitschieters, wat milde gitaren en soul samples. Dan een interlude gevolgd door een verschrikkelijk irritant pop/dub/ska/watdanook nummer, wat helaas volgens de eerder genoemde sticker ook een single lijkt te zijn. Once Again is een vervelend kermis-nummer dat een beetje doet denken aan D12's Purple Pills. Weer een korte interlude en dan One Last Cigarette. Ha! Eindelijk een donker nummer, het doet een beetje denken aan Eminem's Stan en Nas' Undying Love.
Aangekomen bij het einde van de CD zijn er gelukkig nog een paar uitsmijters, en dan bedoel ik niet een grote dikke man met een steek-vest, maar nummers die in hoofd blijven hangen als de laatste tonen van de muziek je boxen verlaten. Street Wars is een lekker over de top nummer met een koortje op de achtergrond. Het laatste volledige nummer is de titel-track van het album en doet me enorm denken aan een interlude van Dr Dre, dit keer te wijten aan productie van Fredwreck. De echte uitsmijter is Eulogy, zoals de rest van de interludes klinkt wel lekker en doet een beetje aan RZA producties denken.
Globaal gezien is Till Death do us Part zeker geen slechte CD, de productie is erg goed en B Real en Sen Dog komen overtuigend over. Naar mijn mening hadden ze de experimentele nummers net zoals de vorige CD's gewoon in de prullenbak kunnen laten verdwijnen, de CD zou dan nog steeds twaalf nummers (negen echte nummers, en drie interludes) hebben en zou een stuk beter klinken. Gelukkig dit keer geen metal, maar helaas geen nieuwe Temples of Boom. Muggs' nieuw verworven trip-hop ervaring en zover ik het kan inschatten een nieuwe volledig digitale studio setup zorgen ervoor dat het echt anders klinkt. Verder vind ik het een beetje jammer dat Cypress Hill in zee is gegaan met Fredwreck en Mike Sims, beide zeker geen slechte artiesten, maar er is al genoeg west-coast Dr Dre rip-off muziek op de markt. Kortom; met je hand op de next knop is de CD goed aan te horen.
The God Awfuls - Next Stop ArmageddonThe God Awfuls moeten wel iets goed doen. Hun debuut album Next Stop...
MeloManics - ...From the Factory In 1999 begonnen de MeloManics met muziek maken, hierbij slechts gebruik...