Als we de meegestuurde biografie moeten geloven spelen ze een unieke mix van Engelse punk uit jaren ’70, Amerikaanse jaren ’80 hardcore en begin jaren ’90 alterna-punk (wat dat ook moge zijn).
Het klinkt allemaal erg veelbelovend, maar jammer genoeg valt het toch wat tegen. The God Awfuls zijn niet slecht, maar de muziek is met geen mogelijkheid uniek te noemen. The God Awfuls klinken vooral als een jongere versie van Rancid, het accent van de zanger klinkt wel erg cockney voor iemand uit LA en de teksten zijn extreem cliché. Punkers die zingen over de strijd tegen ‘de man’ heb ik al vaak genoeg gehoord en veel meer dan dat doen the God Awfuls niet. Aan de ene kant gaan de nummers over niet meelopen met de massa en tegelijk passen the God Awfuls precies in het stereotiepe punk plaatje: er is niks spannends of vernieuwends aan.
De productie van het album is wel vrij goed, het klinkt allemaal erg lekker. De meeste refreintjes zijn catchy, maar er zit weinig variatie in de nummers. De heren kunnen zeker spelen en de zanger heeft een goede rauwe punkstem.
Als het je alleen om de muziek gaat en je houdt van bands als Rancid en Dropkick Murphys is het zeker een aanrader, zoek je echter naar wat meer diepgang dan kun je the God Awfuls beter links laten liggen.
Sixtoys - Copy, Paste & RepeatSixtoys heeft er problemen mee als je hun muziek punkrock noemt. Laten we het...
Cypress Hill - Till Death Do Us Part De laatste twee albums van Cypress Hill waren, zacht gezegd, anders dan de...