Hymns for the exiled is eigenlijk al uitgebracht in 2004, maar bracht het toen niet verder dan een Amerikaanse release. Toen Ani DiFranco het album ter ore kwam werd Mitchell echter direct getekend voor DiFranco’s label Righteous Babe Records. En werd besloten dat het album ook een Europese release verdient. In dat opzicht moet ik DiFranco helemaal gelijk geven.
Het is trouwens niet zo moeilijk om gelijkenissen te vinden tussen Mitchell’s liedjes en die van DiFranco. Beide dames schuwen het niet om hun liedjes een politieke lading te geven. En beide dames brengen hun liedjes akoestisch. DiFranco wil dan ook nog wel eens bijgestaan worden door een band, maar in de basis verschillen deze twee dames dus niet zoveel. Op Hymns for the exiled kleurt Mitchell haar liedjes heel spaarzaam in. Het zijn haar stem en gitaarspel die centraal staan, waarbij mooie viool arrangementen de liedjes fraai ondersteunen. Qua stem bewandelt Mitchell een weggetje tussen Joanna Newsom, Ane Brun en, jawel, AniDiFranco. Ze heeft een prachtige stem, maar wel eentje waar je even (heel even) aan moet wennen omdat het soms wat kinderlijk aandoet.
Hoewel Mitchell prachtig zingt, en haar liedjes voorzien zijn van fraaie teksten, valt er toch wel wat op het album aan te merken. Het lijkt er namelijk soms op dat de zangeres zich zó op de teksten heeft gestort dat ze de melodie uit het oog is verloren. Positieve uitzonderingen daarop zijn het ontroerende ‘Orion’en het (bijna) titelnummer ‘Hymn for the exiled’. Op die momenten vallen tekst en melodie zó mooi samen, dat je hoort dat Anaїs Mitchell absoluut een talent waar we nog veel van zullen gaan horen.
Time Has Come - White FuzzHet persblaadje bij de nieuwe cd van Time Has Come doet veel verwachten....
Utopium - No Memory Man Utopium is de naam van een Franse band die momenteel bezig is met de...