2008-07-07
Gitariste/componiste Wil Schmal en de dichters Bart FM Droog en Diana Ozon vormen samen De Drie Boeddha’s. Op hun eerste album Voorbindbuik proberen zij een synthese van muziek en poëzie tot stand te brengen. Het gaat te ver om te zeggen dat die poging geslaagd is, maar vermakelijk is het zeker.Het in eigen beheer uitgebrachte album telt maar liefst zeventien tracks. En dat is moeilijk te behappen, aangezien de kwaliteit van de gedichten niet van dien aard is dat het de schreeuwerige en volstrekt a-melodieuze voordracht compenseert. De muzikale begeleiding, met een veelheid aan stijlen als skapunk, funk en jazz, is misschien nog wel het beste dat Voorbindbuik te bieden heeft.
Bij de eerste luisterbeurt schoot ik een beetje in de lach. De openingstrack, het carnavaleske ‘Liefde’, begint met een vrolijk overslaande trombone, maar wordt al snel om zeep geholpen door het schurende stemgeluid van Bart FM Droog en het schelle getetter van Diana Ozon. Het lijkt in eerste instantie om een grap te gaan, maar de gezongen, gebrulde en gesproken gedichten blijken bloedserieus te zijn. Zo brengen De Drie Boeddha’s niet alleen ode aan de liefde, de kunstenaar en de dood, maar bespreken ze ook actuele thema’s als kindermisbruik in de katholieke kerk en de beklemmende levenloosheid van vinexwijken.
Het grote probleem van De Drie Boeddha’s is dat de meeste gedichten op papier redelijk zijn, maar door de manier van voordragen totaal niet overkomen. ‘Versmaad’ bijvoorbeeld, is een prachtige tekst over ‘een uitgemergelde krijger’ die de zomer nauwelijks doorkomt en ‘wenst dat het wintert’, die geweldig aan zeggingskracht inboet door de saaie voordracht. Hetzelfde geldt voor het snel en schreeuwerig opgedreunde ‘Bedorven’. Daarbij komt nog dat een deel van de gedichten nogal armoedig overkomt. De gehele tekst van 'Vijf Flessen Wijn’ luidt bijvoorbeeld: "Vijf flessen wijn en een vrouw/een vrouw en een knaap en jij/lijf aan lijf vijf flessen wijn/en een vrouw, een knaap en jou."
Droog en Ozon moeten zelf ook gemerkt hebben dat hun stemmen zich niet lenen voor poëzie op muziek. Waarom ze er dan toch voor hebben gekozen om een album uit te brengen? Al sla je me dood. Om een groter publiek voor hun poëzie te vinden misschien? Ik ben bang dat die doelstelling met dit album niet gehaald gaat worden. Laten we – in naam van de poëzie! – hopen dat Voorbindbuik een eerste (niet erg geslaagde) oefening was, en dat De Drie Boeddha’s een vroege dood bespaard blijft.
John 5 - RequiemMeestal ben ik geen fan van gitaarvirtuozen als Satriani of Vai, maar het...
The Exploding Shetland Ponies - The Exploding Shetland Ponies De Bredase band The Exploding Shetland Ponies maakt een stuk serieuzere...