De muziek van Pharaoh is te omschrijven als powermetal met een jaren tachtig geluid. Zoals bij vele van dit soort bands is de muziek altijd weer terug te herleiden naar Iron Maiden. Ook bij Pharaoh is dat niet anders. De regelmatig opduikende dubbele gitaarsolo's en de galoperende ritmes doen denken aan de Engelse grootmeesters. Maar bij Pharaoh zijn er wel degelijk meer invloeden te bespeuren. Zo vind ik de zang van Tim Aymar sterk. Hij doet me beurtelings denken aan Russel Allen (Symphony X) en Matt Barlow (Iced Earth). Niet de minste voorbeelden lijkt me. De muziek doet soms ook wel aan Symphony X uit de beginperiode denken. Het is misschien nog allemaal niet zo snel en virtuoos als de grote voorbeelden, maar ik heb het idee dat bij Pharaoh de rek er nog niet uit is.
Het gitaarwerk van Matt Johnsen is behoorlijk sterk. Meest opvallend is zijn spel in afsluiter en geweldige titelnummer 'Be Gone'. Andere sterke nummers zijn 'Buried At The Sea'™ met een lekker meegalm refrein en opener 'Speak to Me'. Er staan ook wel een paar zwakkere nummers op zoals 'Red Honor', maar gelukkig overheersen de sterke nummers. Het album is uiteindelijk afwisselend genoeg om te kunnen boeien. Tekstueel wordt één thema gebruikt die het album dus in feite een conceptalbum maakt. Het album gaat in grote lijnen over het uitsterven van het menselijk ras door natuurrampen.
De productie is wat wollig en zou wat meer mogen knallen. Waarschijnlijk heeft dat alles met budget te maken. Dat is nu eenmaal het lot van kleine bands op een klein label. Ik zou dan ook wel eens willen weten wat een topproducer hier van had gemaakt. Maar ook met een wat mindere productie blijven goede nummers gewoon goed. Er daarvan heeft Pharaoh er genoeg om dit album met een ruime voldoende te beoordelen. Lekkere plaat.
Hollenthon - Opus Magnum Opus Magnum is het eerste signaal dat we van de Oostenrijkse metalband...
H2O - Nothing to Prove Frontman Toby Morse begon als roadie van NYHC legende Sick Of It All en zong...