Ze speelden al op Lowlands en Pinkpop en wisten in het grote woud der Britse bands, een eigen geluid te creëren, dat sterk leunt op de kenmerkende zang van frontman Dave McCabe. Daarnaast behoort een saxofoniste tot de vaste bezetting van The Zutons. Dit in combinatie met makkelijk in het gehoor liggende popliedjes maakt van The Zutons een hele fijne band. Misschien wel door de wereldhit die Amy Winehouse kreeg met ‘Valerie’, kon The Zutons het zich veroorloven om een paar weken in een dure studio in LA neer te strijken voor het opnemen van hun derde album. Een producer van naam werd aangetrokken, George Drakoulias (die eerder onder meer The Black Crowes, Madrugada en The Jayhawks produceerde) en McCabe schreef wederom een twaalftal aanstekelijke pareltjes. En dan kan het eigenlijk al niet meer misgaan en dat gaat het ook bepaald niet.
Van de buitenkant is het nog altijd allemaal heel vrolijk, maar binnenin broedt er iets. You Can Do Anything kent meer scherpe randjes en is vaak qua geluid een stuk steviger dan de twee voorgangers. Zo is opener, met de toepasselijke titel ‘Harder And Harder’ er meteen eentje die weliswaar onmiskenbaar The Zutons is, maar ook redelijk rauw en hard is. Hoe dan ook een prima opener. Het is ook Amerikaanser geworden en duidelijk minder Brits. Nu was The Zutons al geen typische britpop band en op You Can Do Anything zijn ze dat nog minder. Daarvoor zijn ze te weinig hoekig en zijn de songs vaak een stuk complexer dan van de gemiddelde britpop band.
Wat You Can Do Anything zo’n goede plaat maakt is de combinatie van toch makkelijk in het gehoor liggende, melodieuze liedjes en de gelaagdheid en vaak ingenieuze wendingen in de songs. Het is een rockende gitaar op ‘Always Right Behind You’ die voor een beetje southern rock invloeden zorgt of het licht psychedelische ‘Give Me A Reason’, waardoor het geheel er interessanter en ook leuker op wordt. En dan zijn we ‘Valerie’ eigenlijk al vergeten, maar om daar toch nog even op terug te komen. Staat er een nieuwe ‘Valerie’ op You Can Do Anything? Het zou zo maar kunnen, zeker wanneer je de scherpe randjes van een aantal nummers (‘Dirty Rat’, You Could Make The Four Walls Cry’, ‘Always Right Behind You’ en nog wel een paar meer) wegdenkt heb je vaak een hitgevoelige song te pakken. Het siert The Zutons echter dat ze daar niet heel nadrukkelijk naar op zoek zijn geweest, maar McCabe kan het ook niet helpen dat hij zulke aanstekelijke en goede songs blijft schrijven.
Various - Where the bad boys rock 4Het concept van de Where the Bad Boys Rock -compilaties is een beeld neer te...
The Herbaliser - Same as it never was In de vroege jaren ’90 kwam het duo Jake Wherry en Ollie Teeba, beiden...