Symphonity - Voice from the Silence Recensie op Podiuminfo

2008-07-29 Powermetal bands schieten momenteel als paddenstoelen uit de grond en ook de grond in Tsjechië blijkt een vruchtbare voedingsbodem. Symphonity komt uit het voormalige Oostblokland en heeft een doorstart gemaakt. De band opereerde eerst onder de naam Nemesis en bracht onder die naam één album uit. Omdat de groep door nogal wat bezettingswisselingen werd geteisterd is besloten de naam te wijzigen. Van de eerste bezetting is alleen gitarist Libor Krivak nog van de partij. Onder de nieuwe naam verschijnt binnenkort het nieuw albumVoice From The Silence. Opvallendste naam is de nieuwe zanger Olaf Hayer die eerder werkte met Luca Turilli.

Het valt niet mee om je nog te onderscheiden in een muziekstijl die zo afgegraasd is als de powermetal. Doordat zanger Olaf Hayer de solo albums van Luca Turilli heeft ingezongen hangt er wel een behoorlijk Rhapsody Of Fire sfeertje om de muziek. Zeker in de snelle nummers is de vergelijking te trekken. Al klinkt het allemaal net wat minder virtuoos dan de populaire Italianen. Maar slecht is het zeker niet. En als je een kruiwagentje hebt in de vorm van een zanger die met een bekende producer (Sasha Paeth) heeft samen gespeeld wordt het allemaal wel makkelijker. En dus hebben ze het maar mooi voor elkaar gekregen om Paeth het album te laten afmixen. Paeth speelt bas bij Turilli en heeft onder andere Rhapsody of fire, Angra en Kamelot geproduceerd. Iemand die een goed oor heeft voor dit soort muziek.

De nummers waar het album mee begint zijn snel en onderling wel enigszins uitwisselbaar. Je hebt het idee dat je het allemaal al gehoord hebt. De prestaties van zanger Olaf Hayer en Gitarist Libor Krivak zijn gelukkig prima waardoor het gebrek aan eigen identiteit nog wel enigszins gemaskeerd wordt. Na al dat snelle gebeuk ben je wel blij als halverwege in de vorm van het prachtige drieluik ‘The Silence’ wat gas teruggenomen wordt. Dit nummer is het hoogtepunt van het album en het zou goed zijn als ze in de toekomst wat meer deze richting in zouden slaan. De band krijgt hiermee een wat opener en meer Sonata Arctica achtig geluid. Daarna is het weer beuken waarbij in het lange ‘Evening Star’ na een minuut of vijf nog even op de klassieke toer gegaan wordt. Verrassend is nog dat er na de instrumentale afsluiter ‘Afterlife’ een Nena cover als verborgen track verstopt zit. Niet slecht gedaan overigens.

Symphonity heeft een aardig album opgenomen maar zal nog wat meer eigen smoel moeten krijgen om echt een potje te kunnen meeblazen met de grote jongens. Maar voor mensen die geen genoeg van dit soort muziek kunnen krijgen is dit album zeker te moeite waard om eens te checken.

Recensent:Jan Didden Artiest:Symphonity Label:SPV