Het verschil is echter, dat de eigenzinnigheid en klasse die een Ryan Adams zo sieren hier vrijwel volledig ontbreken. Jon Roniger gaat voor de kop-staart songs waarvan je bij de eerste noten al weet hoe die gaan verlopen. Dat hij gelukkig af en toe wél lekker durft uit te pakken, zoals met de blazers in het uptempo ‘Believe’, geeft de burger moed. Ook het ingetogen ‘Can’t wait to get home’ of de aanstekelijke opener ‘The way I feel’ mogen er zijn. Maar die momenten zijn helaas te schaars op het album.
In zijn teksten verhaalt Roniger over alledaagse zaken als relaties, onbegrip over de wereld etc., en poogt hij de luisteraar een spiegel voor te houden. Een stukje herkenning, een hart onder de riem, dat werk. Hij doet dat vol overgave, en ongetwijfeld met de allerbeste bedoelingen. Toch heb ik er bij beluistering van dit album enorm veel moeite mee om de aandacht erbij te houden. Veel songs zijn zo inwisselbaar, dat je het idee hebt dat je ze al tig keer eerder gehoord hebt.
Charmed life is absoluut geen slecht album, dat niet. Maar om zich te kunnen scharen onder de al eerder genoemde grote namen als Tom Petty of John Mellencamp zal hij toch echt van betere huize moeten komen.
Di-rect - Live & AcousticWaar sommige Nederlandse bands na een aantal succesvolle cd’s de hele wereld...
The Mystery - Soulcatcher Meteen nadat The Mystery in mijn cd- speler verdwijnt schiet mij iets te...