2008-09-01
Het is een apart gezelschap uit New York, dat vooral ook live een behoorlijke reputatie aan het opbouwen is. Eerder gaven ze al een aantal wervelende shows in ons land en de bezoekers kregen een ware mengelmoes van heel wat stijlen, in november komen de heren op herhaling in Nederland. Eén ding staat echter als een paal boven water, het moet vooral opzwepend zijn. O’Death is de naam en Broken Hymns, Limbs and Skin hun tweede album. Ook hier is het muziek die je heel moeilijk op de achtergrond een beetje rustig kunt luisteren. Er gebeurt zo veel en bij vlagen is de muziek zo opzwepend dat de aandacht altijd wordt vastgehouden. Polka, balkan, rock, bluegrass, country, metal en wat al niet meer. Des te knapper is het dat O’Death er in slaagt om de veelheid aan stijlen tot een eigen herkenbaar geluid te brijen. De zang van frontman Greg Jamie klinkt klagend en hoort zich niet altijd even makkelijk aan. De vaak wat overdreven vervorming doet niet elk nummer goed, maar er blijft genoeg te genieten over. De smeltkroes van stijlen is namelijk zo uniek en bij vlagen zelfs redelijk bizar, zonder dat het te gezocht of te experimenteel wordt. Het album zou geclassificeerd kunnen worden als alternatieve americanapunk of iets dergelijks, in ieder geval ligt de basis toch veelal bij de bluegrass, country en folk, O’Death bouwt dat dan uit dat zwaar opzwepende songs met stuwende bas en drums en vooral veel verrassende wendingen. Opener ‘Lowtide’, ‘Vacant Moan’, ‘Legs To Sin’, één voor één opgefokte songs die voor een belangrijk deel leunen op de snerpende zang van Greg Jamie.
De intensiteit spat al van het album af, live wordt er nog een tandje bijgeschakeld, naar het schijnt. Af en toe wordt er gas terug genomen, zoals op ‘Grey Sun’, een prachtige klaagzang die dan toch weer uitmondt in een kakofonie. ‘Home’ laat je dan echt even op adem komen, Zanger Jamie die er vocaal nog een schepje bovenop doet, maar muzikaal houden de heren het in dit nummer redelijk bedeesd. Dit is allemaal zo halverwege het album en is ook het moment dat het even allemaal wat minder intens is en dat er ook een middelmatige en minder originele song als ‘Crawl Through Snow’ langs komt. ‘Ratscars’ is dan weer opzwepend en doet erg Iers aan, maar toch wordt op de tweede helft van Broken Hymns, Limbs and Skin niet meer het niveau van de eerste helft gehaald. Wel wordt er nog een hoogtepunt bewaard voor de tweede helft, ‘Angeline’ is ingetogen, prachtig en tijdloos.
James Yorkston - When the Haar Rolls inGeboren worden in Schotland betekent vaak op jonge leeftijd in aanraking...
Toxic Holocaust - An Overdose of Death De Holocaust: de systematische Jodenvervolging door de nazi's en hun...