2008-09-23
The Spirit that Guides us, sinds jaar en dag bekend om haar bijzondere emocore/hardcore mix en wisselende samenstellingen, brengt zich opnieuw in the picture met Don’t Shoot, Let us Burn. Als een dodenrit door de donkerste krochten van de hardcore worden we bombastisch voor onze hoofden geslagen met de ruige akkoorden en dissonanten. Screamo’s als een hese voorbode van de ellende gaan over in emotioneel gezang en dramatische, meezingbare refreintjes. Speciaal voor de eerste 1000 kopers heeft The Spirit as en een witte rouwband toegevoegd aan de nieuwe cd Don’t Shoot, Let us Burn. Toch stond ik even raar te kijken toen mijn handen zwart werden en er zwarte vlekjes op zowel het hoesje als de cd zelf zaten. Ook de binnenkant van het cdhoesje stemt niet direct tot enorme vreugde. Als zombie afgebeelde bandleden met schrammen en blauwe vlekken rond hun ogen sieren de zes pagina’s. Mogelijk een aankondiging van een nog zwaarder, minder vrolijk album dan de voorgangers.
En inderdaad, dit album is het zwaarste album van de band in haar geschiedenis. Van de poppy-rock vertoond op North and South uit 2004 is weinig meer over. De lompe opener van de cd 'Moth and Rust' hakt het verleden in één ruk omver. De filmische opening van deze en het tweede nummer van de cd ‘We’re killing time’. Slaat snel om in lompe drown-achtige, zompige beats afgewisseld door opgefokte screamo’s met een enorme drive. Het tweede nummer is dramatischer en filmischer dan het eerste, dat ronduit lomp is. Vooral de tweestemmige stukken blijven je bij. Kaskraker en blijver is ‘Blacksmith’. Gedreven screamo’s lopen over in een refrein dat zich in je hoofd nestelt als een virus en daar niet meer uitgaat voor de weken volgend op de eerste beluistering. Ook het veel slomere, dramatischere ‘Looking Back’ heeft bijzonder eigenschappen. Niet alleen werkt het heel sterk op je stemming, ook is het weer een voorbeeld dat extreme dissonanten een nummer niet per sé omver hoeven te werpen.
Bij herhaaldelijke beluistering blijkt dat er eigenlijk alleen maar voltreffers op deze cd staan. Met andere woorden: The Spirit That Guides us posititioneert zichzelf weer terug in de schijnwerpers en blaast het verloederde emocoreconcept weer nieuwe adem in. Dat doet zij met een helse plaat van christelijke afkomst. Voor de luisteraar die gewend is aan hardcore is het een must om deze plaat direct aan te schaffen. Voor anderen is het misschien beter om eerst North and South te pakken. De spirit is terug.
Dave Stewart - The Dave Stewart Songboek, Volume One Dave Stewart werd in de jaren ’80 wereldberoemd als de mannelijke helft van...
The Spinto Band - Moonwink The Spinto Band is een zeskoppig collectief uit Delaware in de VS. Sinds...