2008-09-13
Herman Düne is een Franse band en niet zoals vaak vermeld wordt een Zweedse. Twee bandleden hebben weliswaar Zweedse roots, maar toch is de band van origine Frans. Ooit als trio begonnen en samengewerkt met verschillende muzikanten, maar nu opererend als duo. David-Ivar Herman Düne is de gitarist en zanger en Néman Herman Düne is de drummer en verzorgt soms de achtergrondvocalen. Next Year In Zion is het volgende album van deze productieve band, die sinds begin deze eeuw actief zijn. Herman Düne maakt een soort van Lofi singersongwriter pop met wat folkinvloeden die bij vlagen enorm aanstekelijk is, altijd rustig qua tempo en vooral ook heel vrolijk is. Next Year In Zion vormt daar geen uitzondering op. Het album is geslaagd in al zijn pretentieloosheid en het absoluut ontbreken van enige vorm van perfectie mag voor Next Year In Zion een aanbeveling heten.Neem bijvoorbeeld de titelsong, er gaat een fijn soort van onbevangenheid en naïviteit uit van die song, die zich ook nog eens ongewild in je hoofd nestelt. Het is vrolijk en de jongens van Herman Düne moeten wel sympathieke gasten zijn wanneer je naar hun nummers luistert, die kunnen simpelweg niet gemaakt zijn door onsympathieke jongens Het is daardoor niet allemaal even urgent, maar ach, van het urgente soort singer/songwriters hebben we er al meer dan genoeg. De zang is daarbij redelijk monotoon en zeker niet van een uitstekend niveau, maar past daarom des te beter in het plaatje. Het is lome lofi pop met een zomers tintje, waarbij de teksten een bijna kinderlijke onbevangenheid laten horen. ‘My Baby Is Afraid Of Sharks’ is zo’n ongegeneerd kinderlijke tekst in de trant van: ”My baby is afraid of sharks, but when I tell her it’s a dolphin, my baby isn’t afraid of sharks anymore” en daarmee staat Next Year In Zion vol. En hoe slecht uitgevoerd, weinig zeggend of sloom de muziek van Herman Düne ook is, je slikt het voor zoete koek en kunt eigenlijk alleen maar sympathie opbrengen voor dit duo.
Misschien zijn te songs wat te eenvormig en wat te veel in hetzelfde tempo, maar het kan absoluut verkwikkend werken om een keer niet te veel te hoeven na te denken bij muziek. Het is wat het is en zeker niet meer dan dat. Het album zal zeker niet gaan inslaan als een bom en zal van Herman Düne ook allesbehalve The Next Big Thing maken, maar toch is Next Year In Zion in al zijn imperfectie een hele fijne lofi popplaat geworden.
Absentee - Victory ShortsOndanks het uiterst plezierige Schmotime (lees hier onze recensie ), is...
Ceremony - Still Nothing Moves You Ceremony is geen onbekende meer in de hardcore wereld. Toch is er weinig...