De band trapt rustig af met ‘Shared’, wat qua arrangement en opbouw wel een beetje doet denken aan de obscure Welshmen van de Super Furry Animals. Op ‘Boy, Did She Teach You Nothing’, nog zo’n heerlijke titel, en ‘Pips’ gaat verder waar de band op Schmotime gebleven, namelijk met lekkere indie-pop dat zo nu en dan aan The Killers doet denken. Maar eerlijk is eerlijk, er zijn ook duidelijke new wave invloeden in de muziek geslopen. Over de gehele linie doet de band het wat rustiger aan. Niet zozeer qua tempo, maar eerder wat betreft franje en muzikale aankleding. Het is allemaal wat soberder en dat nodigt niet altijd uit om de rest van het nummer uit te zitten om het fraais te horen, wat vaak altijd wel aanwezig is. Een positieve uitzondering is het zweverige ‘We Smash Plates’. Kortom, ook Victory Shorts is een prima plaat, maar ook ditmaal komt de ware potentie niet helemaal bovendrijven. Desondanks is er nog steeds voldoende aanstekelijks te beluisteren dat een grotere bekendheid van de band zou rechtvaardigen.
Tilly & The Wall - -oZe zijn afkomstig uit de stal van Conor Oberst (Bright Eyes) en dat mag al...
Herman Dune - Next year in Zion Herman Düne is een Franse band en niet zoals vaak vermeld wordt een...