Slipknot - All Hope is Gone Recensie op Podiuminfo

2008-09-01 Ik was een jaar of 13 toen ik op TMF Rockzone een clip zag en dacht: damn, dit moet het allerhardste zijn wat er op muzikaal gebied te vinden is. Daarnaast waren de zwarte overalls en de zieke maskers die de bandleden droegen natuurlijk buitengewoon interessant. Het was de single ‘Wait and Bleed’ die mij deed kennismaken met Slipknot. Het eerste album ligt hier stoffig in de kast en mijn interesse in muziek is dermate verbreed en verlegd dat ik de band nooit verder gevolgd hebt. Toen de nieuwe plaat All Hope Is Gone hier afgelopen week op de mat viel, kwam er dan ook een jeugdsentimentachtig gevoel naar boven.

All Hope Is Gone is de vierde plaat van het collectief uit Des Moines, Iowa. Op het eerste gehoor lijkt er weinig veranderd. Razendsnelle drumpartijen, harde breaks, lompe gitaarrifs en niet te vergeten de vocalen van Corey Taylor. Al snel wordt echter duidelijk dat de band wel degelijk gegroeid is de afgelopen jaren. Het is allemaal wat technischer geworden, de plaat bevat wat heerlijk solo gitaarwerk, en de stappen lijken minder voor de hand liggend dan voorheen. Hoewel ik de band nooit echt binnen het nu-metal genre heb vinden passen, is de band dit nu definitief ontstegen. Toch zijn er zeker invloeden nu-metal terug te horen. Liet de band op eerdere platen al horen dat ze ook invloeden uit het metalcore-genre haalden, op All Hope Is Gone begint deze invloed te overheersen.

Zoals de titel van de plaat al doet vermoeden, zijn de heren wederom niet echt posi gestemd en ze deinzen ze er niet voor terug om een statement te maken. Zo wordt in ‘Gemetria (The Killing Name)’ de USA als dé agressor in de wereld neergezet, niet echt verrassend overigens. Af en toe heeft de band een milder geluid. Dit komt doordat Taylor vaker een cleane zang neerzet, zoals hij bij Stonesour vaker laat horen. Een goed voorbeeld hiervan is het ballad-achtige ‘Dead Memories’. Ik vind dit niet echt thuishoren op een Slipknot plaat, maar slecht is het zeker niet. Daarna rockt het met ‘Vendetta’ en gaat het weer met dik hout zaag en planken in ‘Butcher’s Hook’ en ‘This Cold Black’. Dieptepunt op de plaat is de ballad ‘Snuff’. De plaat sluit gelukkig sterk af met een snoeiharde titeltrack, die dicht tegen een goede pot death metal aanzit.

All Hope Is Gone is wederom een degelijke, stevige en soms brute (nu-)metal plaat en Slipknot doet dus gewoon waar het goed in is. Verrassingen blijven dan ook achterwege. De special edition komt in een luxe digipack uitgave. Deze bevat drie bonustracks, waarvan er eigenlijk niet één de moeite waard is, en een dvd. De dvd bevat een making of van de plaat. Dit lijkt tegenwoordig bijna een standaard toevoeging. De uitwerking verschilt echter en is in dit geval uiterst minimaal. Het is een geheel van (vage) beelden, waarin je af en toe muzikanten in een studio bezig ziet. De toegevoegde waarde is nul.

Recensent:Rogier Bennink Artiest:Slipknot Label:Roadrunner Records