Songs kennen vaak een typische opbouw, zoals Flogging Molly die ook vaak kent, inclusief dezelfde breaks, alleen dan vele malen minder goed uitgevoerd. Bij ‘Mayday’, een relaas over een vliegtuigcrash veroorzaakt door een bezopen piloot, wordt het zelfs lachwekkend als een stukje ‘Leaving On A Jetplane’ van John Denver in het nummer wordt verwerkt, waarschijnlijk dan omdat het nummer over een vliegtuig gaat. Ze zullen zelf ongetwijfeld veel lol hebben gehad bij het opnemen en het bier en andere liquor zal zeker rijkelijk gevloeid hebben, maar om dit nu op een EP te gaan uitbrengen was niet nodig geweest.
Waar LQR de mosterd haalt is natuurlijk meteen duidelijk, maar men is soms zo nadrukkelijk op zoek naar een folkrock geluid als hun voorbeelden The Pogues en Flogging Molly dat het niet meer geloofwaardig wordt. Zo is er het janken als wolven op het einde van ‘John McBright’, zoals Flogging Molly dat doet of The Pogues dat ooit deden. En janken als Shane MacGowan is sowieso een onmogelijke opgave voor iemand met meer dan 3 tanden in de mond. Hoe dan ook zit het probleem bij LQR in het feit dat ze zeer nadrukkelijk verwant zijn aan de muziek van eerder genoemde bands, maar dat men eigenlijk nooit ook maar in de buurt komt van dat niveau, sowieso al niet qua songwriting, maar ook zeker niet qua muzikale invulling. En dan blijft er bar weinig over, want origineel is het ook al zeker niet.
White Lily - After Voices White Lily is afkomstig uit Amsterdam en timmert al sinds 2001 aan de weg....
Rash - This is my Therapy Rash moeten we zien uit een idealistische band die ontstond onder de rook...