2008-09-19
De Dijk is één der vaandeldragers van de nederpop, al meer dan 25 jaar actief en met Brussel brengen ze hun twaalfde album uit (verzamelaars en live-albums niet meegerekend). De titel Brussel, omdat voor het eerst in het Buitenland een album werd opgenomen en men in Brussel de nodige inspiratie vond om één van de beste albums te maken uit hun eigen discografie. Brussel klinkt geïnspireerd, is divers en Van der Lubbe is op dreef als zanger en tekstdichter. Een prima plaat dus.Van Der Lubbe is tekstueel nog altijd op sommige songs snedig en hoewel hij nooit echt een protestzanger is geweest, heeft hij wel altijd een duidelijke visie in zijn teksten laten blijken. Zo is er nu opener ‘Andere Wereld’, met de regel: Deze wereld, misschien is het de jouwe, maar dit is mijn wereld niet”, om dan romantisch en naïef mijmerend te eindigen met: ”Ik heb een heel andere wereld in mijn hoofd, Duizend keer mooier”. Het is typisch Van der Lubbe, maar hij slaagt er altijd knap genoeg in om niet pathetisch te worden en het ook klein te houden en vooral ook op zich zelf te betrekken. Als bijna geen ander slaagt hij er in om de Nederlandse taal zó goed te gebruiken in de popmuziek.
Hoogtepunten zijn, de prachtige ballades ‘Mijn Van Straat Geredde Roos’, ‘De Zanger Van Het Laatste Lied’ en‘Mooier Dan Nu’ en ook de gloedvolle soulsong ‘Het Moet En Het Zal’ (met Solomon Burke). Dit laatste nummer klinkt heel natuurlijk en zeer zeker niet gekunsteld. Het Engelstalige deel van soullegende Burke valt prima samen met het Nederlands van Van Der Lubbe. ‘Ga Weg En Kom Terug’ heeft zelfs iets van André Hazes en is daarmee een smartlap pur sang. En zo wordt Brussel een uiterst gevarieerd album, waarmee De Dijk hun bestaande palet hier en daar nog wat weet uit te breiden. Het is hoe dan ook het sterkste album van De Dijk in jaren.
Het manco is misschien alleen dat de beste nummers duidelijk op het eerste deel van Brussel staan. Op het tweede deel komen ook wat mindere nummers als de bluessong ‘Ietsje Later’ en ‘Spoken En Fantomen’ langs, ook is er plek ingeruimd voor ‘Mira’, een song in het Papiamento, op muziek die zo van de hand van een band van weleer, Trafassi, zou kunnen zijn (u weet nog wel, die band van de culthit ‘Wasmasjien’). ‘Mira’ klinkt swingend en zomers, maar is toch vooral een vreemde eend in de bijt op Brussel.Voor het overige is Brussel vrij consistent en laat het een muzikaal vrij breed geluid horen dat meer dan eens gedrenkt zit in de soul. De trompet en saxofoon worden veelvuldig van stal gehaald en met recht prolongeert De Dijk de titel van dé nedersoul band van Nederland. Het moet gezegd, de concurrentie is miniem, maar het is tekenend voor De Dijk dat ze nog altijd topkwaliteit blijft bieden en ook in de nederpop scene nauwelijks een gelijke kent.
Yevgueni - Aan de Arbeid Aan De Arbeid is de tweede langspeler van de Belgische Nederpopformatie...
The Sound Of Animals Fighting - The Ocean and the Sun Het is alweer twee jaar geleden dat Lover, The Lord Has Left Us... , het...