2008-09-25
From nowhere in particular! Een groot dank-je-wel voor niemand in het bijzonder. Een live-eerbetoon op twee schijfjes en dat voor iedereen die de gitaarmeester de afgelopen jaren een warm hart heeft toegedragen. Dit zal de Amerikaanse gitaarheld Joe Bonamassa waarschijnlijk bedoeld hebben met deze onlangs verschenen live registratie. Bonamassa begint steeds meer uit te groeien tot een icoon die langzaam maar zeker het clubcircuit lijkt te verlaten. En bovendien iemand die in staat blijkt te zijn om een kloof te dichten tussen twee een oude en hopelijk een nieuwe generatie bluesliefhebbers. Min of meer als elfjarig joch is Bonamassa al aan de hand meegenomen door de legendarische BB King om uit te groeien tot wellicht één van de grootste gitaarwonders van deze tijd. ‘A Legend Before His Time’ noemde de enorm onder de indruk zijnde King hem destijds. Een betere aanbeveling voor een platencontract bij EMI en een glansrijke carrière had Joe als bluesrockmuzikant niet kunnen krijgen, lijkt me.
Tegenwoordig zijn vergelijkingen met namen van weleer als Jimi Hendrix en Stevie Ray Vaughan meer schering dan inslag. Helaas brengt zijn status van gitaaricoon voor het publiek ook het nadeel met zich mee, dat Joe wellicht binnen afzienbare tijd alleen nog maar in de grotere zalen tegen uiteraard hogere entreeprijzen te bewonderen zal zijn. De tijd zal het leren.
Live From Nowhere In Particular is een goede afspiegeling van de optredens die Joe ons de laatste seizoenen heeft voorgeschoteld. Althans de setlist voldoet hier goed aan. Muzikaal gezien zou je bij Live From Nowhere in Particular haast denken dat je met een studio-album te maken hebt en dat vind ik jammer.
De opnames zijn overigens van een bovengemiddelde kwaliteit en zo helder als glas, maar als luisteraar krijg je het gevoel dat het publiek ‘mijlen’ ver van het podium vandaan staat en dat komt het echte live-sfeertje beslist niet ten goede. Dit is overigens ook de enige kritische noot die ik op het album aan te merken heb, want voor de rest durf ik dit album rustig te betitelen als het allerbeste album wat Bonamassa tot nu toe heeft uitgebracht.
Joe begint lekker stevig met zijn ‘Bridge To Better Days’, compleet met de ‘Perfect Stranger-tune’ van Deep Purple in het nummer verwerkt, om via een vrije interpretatie van het nummer ‘Walk In My Shadows’ van Paul Kossoff/Paul Rodgers uit te komen bij het schitterende ‘So Many Roads’, En luister behalve naar de fantastische gitaarlicks ook eens even naar de fenomenale stem van Joe! ‘Sloe Gin’ vind ik persoonlijk een beduidend mindere uitvoering dan het titelnummer van de gelijknamige cd uit 2007 (waarvan je hier een recensie kan lezen), maar Ten Years After’s ‘One Of These Days’ is weer een kanjer om weer eens goed voor te gaan zitten.
Het tweede deel van de dubbelaar is een stuk akoestischer ingesteld met een hoofdrol voor het waanzinnig mooie ‘Woke Up Dreaming’. Het zeventien minuten durende en melodieuze en eveneens deels akoestische ‘Django/Must God Paid’ had vanwege het overmatige gepingel wel een stukje mogen worden ingekort, maar aan de andere kant is dit technische hoogstandje ook wel weer passend bij de virtuositeit van Bonamassa. Na ‘A New Day Yesterday’ met overloopje naar ‘Startship Trooper’ van Yes, is het na ruim anderhalf uur muziek van uitzonderlijk hoog niveau jammer dat er een einde komt aan dit album. Gelukkig hebben we hier niet met een echt live-optreden te maken, dus ik draai hem met groot genoegen gewoon nog een keer. Klasseplaat!!
Monte Montgomery - Monte Montgomery Monte Montgomery kan gitaar spelen, zoveel is wel duidelijk. Hij baarde in...
Various - Ontzettend Leiden 2008 Na een succesvol festival ‘Ontzettend Leiden 2007’ met bijpassende cd ,...