2008-09-22
Monte Montgomery kan gitaar spelen, zoveel is wel duidelijk. Hij baarde in de VS opzien met zijn elektrische akoestische gitaarspel en kan rekenen op een aanzienlijke hoeveelheid vaste fans. Zijn nieuwe plaat, simpelweg Monte Montgomery geheten, is live opgenomen in een poging de energie die bij ’s mans optredens vrijkomt, op plaat te vangen. Montgomery’s gitaarspel is inderdaad indrukwekkend en zal bij liefhebbers van gitaargeoriënteerde muziek in de traditie van Stevie Ray Vaughan en Jimi Hendrix in goede aarde vallen. Het stemgeluid en songschrijverschap van Montgomery blijven naar mijn smaak echter té ver achter bij het virtuoze gitaarspel om van een werkelijk geslaagde plaat te kunnen spreken.Opener ‘River’ is een lang uitgesponnen bluesrocker waarin de bassnaren van Montgomery’s 1987 Alvarez-Yairi DY62C de hoofdrol opeisen. Halverwege wordt het tempo uit de song gehaald en volgt een lange improvisatie op het in het eerste deel gepresenteerde thema. De song geeft heel goed weer hoe een live-optreden van Monte Montgomery moet klinken: vol vuur, zuiver, gedurfd en sterk leunend op bluesy akkoordenprogressies. ‘Let’s Go’, ‘Can’t Fool Everyone’ en Hendix-cover ‘Little Wing’ behoren tot dezelfde categorie als ‘River’.
Dikwijls doet het gitaarspel van Montgomery denken aan de manier waarop John Mayer de gitaar hanteert op Where The Light Is, zijn recentelijk uitgebrachte live-dubbelaar (lees hier de Festivalinfo-recensie). Vergelijk het gitaarspel van Montgomery op nummers als ‘Moonlight Tango’ en ‘Company You Keep’ maar eens met dat van Mayer op de akoestische set op Where The Light Is: dezelfde funk, dezelfde accenten, dezelfde vingervlugheid.
Montgomery beperkt zich gelukkig niet tot blues en rock. ‘Love’s Last Holiday en ‘How Far’ zijn zwijmelsongs van de zuiverste soort (‘I wonder if she ever thinks of me at all, I guess I’ll never know’, dat werk), maar op de een of andere manier zijn het prettige rustpunten op een album dat vooral gedomineerd wordt door grotesk gitaargeweld. Mochten deze ‘oplaadpunten’ er niet geweest zijn, dan was Montgomery’s gitaarspel, hoe virtuoos ook, waarschijnlijk al snel gaan vervelen. Nu blijft het, ondanks de matige vocalen, dragelijk. Monte Montgomery is al met al een degelijk album waar de gitaarfanaten van zullen smullen, maar waar ik niet meer van kan maken dan: ‘Zo, echt knap hé.’
Brown Feather Sparrow - BraveNa Wide Awakens Everything en Let’s Be Fine (waarvan je hier een...
Joe Bonamassa - Live from nowhere in particular From nowhere in particular! Een groot dank-je-wel voor niemand in het...