"I’ll make this noise crackle both your ears," horen we Raphael Mura in titelnummer ‘Sticks And Stones’ zingen, en met die zin vat hij wel zo’n beetje samen waar Underground Railroad voor staat: hemeltergende herrie. Een vreemde mix tussen The Prodigy en The Velvet Underground. De nummers lijken zich één voor één buiten welke vooraf bedachte structuur dan ook af te spelen. soms lijkt het wel of het Franse trio het niet kan uitstaan dat je hun plaat aan het luisteren bent. Neem nu de la-la-la’s in ‘Poems For Freaks’. Die zijn zo fel dat je niet eens dúrft mee te zingen. ‘NYC (Money Money)’ is pure noiserock, gedragen door een knoerthard snerpende gitaar die je als je niet uitkijkt een instant depressie bezorgt. ‘Money’s gotta roll/Heads are gonna roll right over you.’ Nee, ‘Love, Peace and Happiness’ bestaat niet op Sticks And Stones.
Zo bezien is het niet meer dan logisch dat ‘Kill Me Now (Or You Never Will)’ het beste nummer van het album is. Het doet denken aan een druilerige zondagmiddag, alleen op de bank met een kater. Gedeprimeerd, teleurgesteld, licht agressief. ‘Stuff In Your Pocket’ heeft Velvet Underground-kwaliteiten: een lome vrouwenstem (zoals Nico), een zich herhalend patroon van zielloos gespeelde gitaarakkoorden (zoals Lou Reed) en een mannenstem die zo nu en dan wat door de muziek heen brabbelt (wederom zoals Lou Reed). Naar het einde toe barst het liedje uit zijn voegen en overschreeuwen de instrumenten elkaar, om even later weer keurig terug te keren naar het oorspronkelijke thema.
Met Sticks And Stones heeft Underground Railroad een zowel weerzin- als ontzagwekkend monster losgelaten, dat te kwaadaardig is om ooit lief te hebben. Deze plaat hoort achter slot en grendel.
Duncan Lloyd - Seeing DoubleOm het voortijdig lekken van een album te voorkomen worden recensie...
Rose Kemp - Unholy Majesty Rose Kemp is een folk-esque singer-songwriter met een zwak voor metal in...