Metallica - Death Magnetic Recensie op Podiuminfo

2008-09-10 Een nieuw album van Metallica is groot nieuws. Zeker als tussen St. Anger en het nu uitgekomen Death Magnetic meer dan vijf lange jaren liggen. Er is in de afgelopen decennia veel met Metallica gebeurd, maar die overbekende verhalen laat ik links liggen. Het belangrijkste is om een goed beeld van het nieuwe album te krijgen.

Al na eerste beluistering blijkt dat Metallica terug is gegaan naar haar speedmetal roots en dat heeft gekoppeld aan haar latere succesperiode. Gelukkig wordt er amper op de matige Load/ Reload periode teruggegrepen. Duidelijk is ook dat de lijn van het verguisde St. Anger niet is doorgetrokken. Daar zullen veel Metallica fans al heel blij mee zijn.

Als blauwdruk voor het nieuwe album geldt toch vooral And Justice For All. De songs doen niet heel veel onder voor de songs op dit vierde Metallica album. Al zit er niet echt een knaller van het formaat ‘Harvester Of Sorrow’ of ‘One’ tussen. Door de lengte en complexiteit hebben de songs wel wat tijd nodig om zich in je brein te nestelen. ‘The Day That Never Comes’ heeft een zelfde opbouw als ‘One’. Erg sterk is de snelle afsluiter ‘My Apocalypse’ dat van begin tot eind in hoog tempo doorraast in de stijl van ‘Dyers Eve’. Opener ‘That Was Just Your Life’ had op Metallica’s vierde zeker niet misstaan. Soms wordt uit nog eerder werk geciteerd zoals in ‘The End Of The Line’ waarin het tussenstuk van ‘The Four Horsemen’ model heeft gestaan. Sterkste nummer vind ik ‘Broken Beat And Scarred’ met mooie overgangen en lekkere tempowisselingen. ‘All Nightmare Long’ is weer zo typisch Metallica dat ik er al direct aan gewend ben. Er zitten helaas wel een paar missertjes tussen: ‘The Unforgiven III’ bijvoorbeeld, borduurt voort op zijn eerdere broertjes. Er is echter maar één ‘The Unforgiven’ en daar had het bij moeten blijven. En ook ‘Cyanide’ is langdradig en kan mij niet echt bekoren. Tot slot is het spannende instrumentale stuk ‘Suicide And Redemption’ het vermelden zeker waard.

De teksten van Hetfield zijn soms behoorlijk zwaarmoedig. Daaruit zou je kunnen opmaken dat de man echt in geestelijke nood heeft gezeten. Gelukkig is hij weer de oude en dat is te horen. Hij zingt helemaal niet slecht en zijn riffs zijn weer scherp. En ook prettig is dat Kirk Hammet weer van die lekkere uit de bocht vliegende solo’s mag spelen. De productie van Rick Rubin is Spartaans en helder. Niets ten nadele van Bob Rock, maar zijn producties zijn toch wolliger dan die van Rubin. Op dit moment de beste keuze voor de band. Minpuntje: Het basgeluid had wel iets prominenter gemogen.

Death Magnetic is een degelijke plaat geworden en ik denk dat de vele Metallica fans opgelucht adem halen als ze dit horen. Dit is absoluut het beste wat de band op dit moment kon doen. Het is in ieder geval het sterkste album sinds The Black Album. Hiermee bouwen ze weer wat krediet op.

Recensent:Jan Didden Artiest:Metallica Label:Vertigo