2008-10-02
Brett Anderson is vooral bekend als frontman van de succesvolle band Suede. In de redelijke machocultuur van de Britpop zo halverwege de jaren negentig, was Anderson een opvallende verschijning. Anderson zorgde voor nogal wat controverse met zijn theatrale verschijning en zijn halve bekentenissen omtrent zijn geaardheid. Dit was eens wat anders dan ruziënde broertjes Gallagher. Muzikaal gezien was het ook veel minder Britpop, maar meer alternatieve pop, die niet per definitie van het Britse eiland hoefde te komen. Suede stopte ermee in 2003 en Anderson richtte een nieuwe band op, The Tears. Eén succesvol album leverde dat op en Anderson ging zich daarna richten op solowerk. Wilderness is zijn tweede soloalbum. Ingetogen, dramatisch, soms erg eentonig en weinig melodieus.Wilderness weet bij vlagen zeker te ontroeren en vind zijn hoogtepunt in ‘Back To You’, een duet met Emmanuelle Seigner. De piano overheerst op het hele album, slechts met mate wordt daar ander instrumentarium aan toegevoegd. De akoestische gitaar tokkelt zo hier en daar nog een sfeervol riedeltje mee. Soms ook melodramatische strijkers, die sfeerbepalend zijn en dan de bijna pastorale zang van Anderson. Het wordt zo de ideale herfstplaat.
Al te dramatisch en enigszins zeurderig wordt het op ‘Funeral Mantra’. Het achtergrondkoor van zwaar neuriënde mannen geeft het nummer een overdreven dramatisch effect. Het hele album speelt met sfeer en is soms meer een soundtrack dan dat het een popalbum is. Het album beweegt zich voor het overgrote deel in hetzelfde tempo voort en Anderson klinkt als een soort van kruising tussen Morrisey, Bowie en Joe Jackson. Maar het moet ook gezegd, de composities halen het op Wilderness niet bij genoemde grootheden. Het meestal ontbreken van enige melodie speelt het album parten en dat is erg jammer. Anderson beschikt namelijk over een prima stem en weet ook zeker de songs de juiste sfeer mee te geven.
Na menige luisterbeurt, blijft er iets van een onbestemd gevoel hangen. Anderson is hoe dan ook een prima songwriter, die er solo vooral in slaagt om met zijn songs een bepaalde sfeer op te roepen. Maar dan toch missen nummers zeggingskracht om langer te beklijven. Vooral de eenvormigheid en het ontbreken van sterke melodieën zijn hier debet aan. Het onbestemde zit hem erin dat je aan Wilderness ook zeker het gevoel overhoudt dat Anderson wel degelijk een vakman is, die misschien ooit nog dat ene topalbum zal gaan maken.
The Chemical Brothers - Brotherhood ’The Definitive Singles Collection’ prijkt als ondertitel van Brotherhood...
The Walkmen - You & Me In 1998 valt de band Jonathan Fire Eater uit elkaar. Paul Maroon (gitaar en...