2008-11-03
Dat Canada tegenwoordig een prominente plek inneemt als het op muziek aankomt, is inmiddels wel duidelijk, vooral ook wanneer het aankomt op spannende en vernieuwende muziek. Land Of Talk vormt daar geen uitzondering op. Some Are Lakes is hun debuutalbum en op dit tweede album worden ze ondersteund door nieuwbakken indie singer/songwriter held Justin Vernon (Bon Iver). Hij produceerde, mixte en speelde hier en daar nog een riedeltje mee. Eerder bracht Land Of Talk al een album uit (Applause Cheer Boo Hiss), dat vooral nog rommeliger en minder volwassen klonk dan nu dit tweede album doet. Some Are Lakes is een hele volwassen plaat geworden, die mede onder invloed van Vernon melancholischer en soms ook rustiger klinkt dan de debuut EP.Maar nog altijd zijn er de lekker rafelige rocksongs en kan frontvrouw Powell nog heerlijk uithalen. Op het eerste gehoor is het vooral de indierock, die opvalt, maar daar blijft het niet bij. Zo is één van de hoogtepunten ‘It’s Okay’ een weids klinkend nummer, met melodieus en spannend tokkelende gitaren en dan is er altijd die stem van Elizabeth Powell, die op Some Are Lakes fantastisch tot zijn recht komt. Wanneer er in afsluiter ‘Troubled’ gas wordt teruggenomen blijkt Powell’s stem ook breekbaar en bijzonder melancholisch te kunnen zijn. Op het merendeel van het album wordt het gaspedaal echter nog aardig ingetrapt en is vooral de elektrische gitaar, die bijna altijd enigszins op de achtergrond zijn riedeltje speelt, bepalend voor het geluid.
‘Corner Phone’ begint hard en opgefokt en laat een verbeten Land Of Talk horen, indierock avant-la-lettre. Een beetje chaotisch, weinig gelikt en lekker onconventioneel. Dat begint al bij opener ‘Yuppy Flu’, met een hoofdrol voor de drum en de stem van Powell als soort van rustige en relativerende deken over de vrij drukke muziek heen. Soms, zoals in de song met de sprekende titel: ‘Give Me Back My Heart Attack’, gaat Powell de hoogte in, maar ze weet haar stem toch altijd te beheersen. Land Of Talk verkent op Some Are Lakes verder haar grenzen en doet dat door juist meer gedoseerd rommelig te klinken. Het is geen doel meer op zich en de liedjes moeten vooral hun werk doen en dat doen ze. De elektrische gitaar neemt ook een belangrijke rol in op Some Are Lakes, zonder dat het ooit tot solo’s komt en dat is juist de kracht. ‘Death By Fire’ is een mooi voorbeeld, een redelijk ingetogen song, waar de gitaar zowel gewoon akkoorden rammelt als melodieus tokkelt. Zo wordt Some Are Lakes een heel geslaagd album, die een band laat horen in optima forma.
The Streets (UK) - Everything is BorrowedAan het begin van zijn carrière als The Streets besloot Mike Skinner niet...
Kivimetsän Druidi - Shadowheart Zoals zoveel bands in het folk metal genre haalt ook het Finse Kivimetsän...