De algehele sfeer die Up In My Head ademt is luchtig en de songs zijn to-the-point. Het rijke instrumentarium waarvan Chris, Gabriel en Luke zich doorheen het hele album bedienen zorgt voor genoeg afwisseling. Het rockende ‘Don’t Talk To Me’ is bij ondergetekende favoriet, maar ook het openingstrio weet te charmeren; na de zonnige opener ‘Turn It Down’ is het met het strak swingende, met harmonica doorspekte, ‘After All’ en het stoere ‘Heart Shaped Line’, met in de hoofdrol een prettig overstuurde slide gitaar, goed toeven.
Halverwege de rit brengt de band met het jazzy ‘On The Way’ (met spooky theremin-achtige klanken) een eerste rustpunt. Best leuk, maar niet zo fijn als het verderop staande uitermate relaxte, zwaar op het hammond-geluid steunende, ‘Summers Arrived’. Het jazzy outro van die track is echter wel wat overbodig.
De twee laatste troeven, het vijf minuten durende enigszins psychedelische ‘Throwing Stones’ en het akoestische ‘Flowers On The Bridge’, zijn ineens een pak minder aanstekelijk dan de eerste acht nummers. Maar al met al blijft Up In My Head bij ondergetekende toch hangen als een verzameling grotendeels best fijne en pretentieloze retro-liedjes. Of de fanatieke fans van The Beatles en The Kinks warm zullen lopen voor The Draytones valt te bezien. Maar liefhebbers van acts als The Rascals, The Fratellis en Dirty Pretty Things kunnen hier wel eens heel gelukkig van worden.
Nik Freitas - Sun Down Nik Freitas kent zijn klassiekers. Die conclusie kun je al vrij snel...
Captain, My Captain - Captain, My Captain O Captain, My Captain is de openingsregel van een wereldberoemd gedicht van...