2008-10-09
Bij het vallen van de naam Queen denk je onheroepelijk terug aan de karakteristieke stem van Freddy Mercury. Ook zijn verschillende poses uit videoclips en op het podium verschijnen dan prompt weer op het netvlies. Pas veel later denk je aan de karakteristieke sound en bos krullen van gitarist Brian May. Slechts kenners weten vervolgens ook nog drummer Roger Taylor en bassist John Deacon te herinneren, al was het alleen maar vanwege de karakteristieke basloopjes van de laatstgenoemde. Freddy Mercury mag dan al ruim vijftien jaar geleden overleden zijn, de band heeft allerminst stil gezeten. Voor een band zonder zanger dan. Na tal van projecten, uitstapjes en optredens is de samenwerking met voormalig Bad Company zanger Paul Rodgers een blijvertje gebleken. De combinatie van Queen, of beter gezegd, Brain May en Roger Taylor, en Paul Rodgers brengt nu haar eerste album uit, The Cosmos Rocks. Of dat een goed idee was valt nog te bezien.
De doorgewinterde fan zal in eerste instantie maar weinig van de door hem of haar zo gekoesterde band herkennen. Zo gezien is naamgeving van het project, Queen+Paul Rodgers, dan ook goed gekozen. Maar dat mag nog geen excuus zijn voor de nogal futloze aftrap van de cd. ‘Cosmos Rockin’ is dat slechts in naam en ook ‘Time to Shine’ is allerminst sprankelend. ‘Still Burnin’ is het eerste nummer waar een vleugje pit inzit. Maar ook dit nummer valt nog ferm in het trage bluesrock rijtje. Nergens neemt de muziek de epische vormen aan van eerder werk .In het geval van Queen ligt de lat van het vergelijkingsmateriaal dan ook wel extreem hoog.
Paul Rodgers is in ieder geval zo verstandig om geen imitator van Freddy Mercury te willen zijn. Naast dat hij het waarschijnlijk niet zou kunnen, is hij er ook niet het type zanger voor. Eigenlijk lijkt hij nog het beste tot zijn recht te komen in het rustige ‘Small’. In de gitaarsolo van het nummer is er tevens een eerste vleugje Queen te horen. Maar van een dergelijk nummer moet een cd met een dergelijke titel het natuurlijk niet hebben. Zo had het drietal beter af kunnen trappen met ‘Warboys’. Kortom, pas na een nummer of vijf lijken de heren hun draai gevonden te hebben want ook ‘We Believe’ en ‘Call Me’ zijn representatief voor de Queen+Paul Rodgers combinatie. Helaas gaat het tempo vervolgens weer naar beneden. Pas bij ‘C-lebrity’ en ‘Through The Night’ lijkt men de weg naar voren weer gevonden te hebben, en dat is wel erg laat.
Bij een cd die bij wijze van spreken per definitie overbodig is, moet je niet met vullertjes aankomen. Zeker niet als je het magische 5 letterwoord de hoes laat sieren. Zo gezien is het eigenlijk naast overbodig ook een gemiste kans om de ongetwijfeld nog in grote getale aanwezige fans op deze wijze te belonen.
Zonaria - The Cancer Empire'Crowning King Cancer', 'Slaughter is Passion', 'Damnation Dressed In Flesh',...
Nik Freitas - Sun Down Nik Freitas kent zijn klassiekers. Die conclusie kun je al vrij snel...