2008-10-11
Dat poëzie en popmuziek moeiteloos kunnen samengaan bewees Bob Dylan al in de jaren zestig en sindsdien zijn er veel artiesten geweest die op soortgelijke wijze hun boodschap of verhaal hebben proberen over te brengen. Op Best Loved Goodnight Tales, het debuut van de zevenkoppige Engelse band The All New Adventures Of Us (TANAOU), horen we hoe een symbiose van muziek en poëzie anno 2008 klinkt: schijnbaar pretentieloos poppy, maar volledig drijvend op de poëtische teksten van frontman Jaime C. Macefield. Het album opent met een misleidend piano-intro en zoete samenzang, om daarna direct de ware aard van TANAOU te openbaren. ‘I stole this night for you and me; all I’ve got are some tin-cans, some string, my back & a trampoline,’ begint Macefield, en al vanaf die eerste zin waart de geest van Allen Ginsberg opzichtig rond op Best Loved Goodnight Tales. Wie de teksten leest kan niet anders dan concluderen dat Macefield zich bedient van de vormentaal die de Amerikaanse beatdichter in de jaren vijftig introduceerde; lange zinnen vol bijvoeglijk naamwoorden, opsommingen en citaten, afgewisseld met korte, stellige zinnen of confronterende vragen (sla zijn meesterwerk ‘Howl’ er maar eens op na).
Macefield laat zien hier goed mee overweg te kunnen. Zijn gedichten zijn beeldend en detailrijk, en hebben een prettig soort melancholie en gelatenheid over zich. Soms zijn ze wat pessimistisch, op het fatalistische af, om het volgende moment weer heel hoopvol en positief over te komen. Dat laatste is het geval in het nummer met de onmogelijke titel ‘“Me me me,” said the kite eating tree; as he took breakfast from little Katy’, waar Macefield zingt: ‘Home’s not a place, it’s not roads nor walls, street signs, bed sheets or local swimming pools/It’s the waves, the smiles, the pleasantries …those loving kicks in the shin where you forget to breathe/My home is wherever my friends are.’ Een waarheid als een koe, en ook nog prachtig helder verbeeld.
Het mag duidelijk zijn: bij TANAOU staan de liedjes in dienst van de tekst. Er bestaat dan ook geen couplet-refreinstructuur, hoewel de meeste nummers wel een terugkerend thema hebben dat die structuur suggereert. Dat kan variëren van een zin (‘We’re not in Kansas anymore’ of ‘Click click there’s no place like home’) tot een meezingbaar ‘Oohohohohoo!’.
Muzikaal gezien schuurt het dicht tegen de indiepop van Black Kids aan, en ook Milburn komt voorbij, geholpen door het feit dat Macefields stem nagenoeg identiek is aan die van Joe Carnall.
Best Loved Goodnight Tales is alles bij elkaar opgeteld gewoon een sterk album, waarop de muziek en de poëzie elkaar precies genoeg ruimte geven om vrijuit te kunnen ademen. Een perfecte symbiose, zogezegd.
I set my Friends on Fire - You can't spell slaughter without laughterHet begon allemaal anderhalf jaar geleden, het was een mooie grap. Twee...
Shelleyan Orphan - We Have Everything we Need Jem Tayle en Caroline Crawley worden in eerste instantie samengebracht door...