2008-11-05
Het is fijn te kunnen constateren dat sommige dingen in deze roerige tijden gewoon niet of nauwelijks aan verandering onderhevig zijn. Op The Smallest Acts Of Kindness zingt Anne Clark nog steeds niet, maar draagt ze haar teksten al pratend voor. Nog steeds bedient ze zich van poëtische teksten die handelen over de grotere kwesties van het bestaan en hun weerslag op het individu. Nog steeds is Clark beslist geen vrolijke Frans. En nog altijd zijn daar ter ondersteuning van haar kritische observaties diverse elektronische en akoestische klanktapijten. Optreden deed Anne Clark de afgelopen jaren regelmatig. En met een remix album, een live plaat, een verzamelaar en wat samenwerkingsverbanden wist ze de trouwe schare volgers sinds To Love And Be Loved (1995) ook nog wel te vermaken. Maar als fan wil je uiteindelijk toch ook weer gewoon eens écht nieuw studiomateriaal ontvangen. Nieuweling The Smallest Acts Of Kindness komt na ruim dertien(!) jaar dan ook als geroepen. En waar uw recensent het moet doen met een cd-tje in een wit papieren mapje, valt op Clark’s website te lezen dat de eerste persing van The Smallest Acts Of Kindness in een zeer fraaie verpakking komt. Haast u! Want muzikaal is Clark er ook in geslaagd behoorlijk sterk voor de dag te komen. Met name de twee openingstracks en de twee afsluiters overtuigen. Maar daartussenin is het grotendeels ook zeker niet slecht toeven.
Van de fijne Depeche Mode meets Leftfield meets Massive Attack-achtige opener ‘Nothing Going On’ en het, eigenlijk best hoopvolle, Air/Zero 7- achtige ‘The Hardest Heart’ komen we via een paar prima wat meer ingetogen tracks (met ‘Psalm’ als sterkste troef) uit bij het voor sommigen misschien net iets tè bombastische epische middenstuk ‘As Soon As I Get Home’. Verderop is het, na het mooie ‘Off Grid’ en het langzaam beginnende maar uiteindelijk bijna funky ‘Boy Racing’, even echt serieus slikken bij het wat nietsige jazzy instrumentaaltje ‘Zest!’. Maar vervolgens is het gelukkig ook snel weer old school genieten met de muzikaal enigszins aan Die Krupps refererende track ‘Prayer Before Death’ en het bezwerende maar tegelijkertijd brute hoogtepunt ‘Full Moon’.
En dan zijn we er nog niet. De indrukwekkende, blikkerige, subliem opgebouwde postapocalyptische techno-afsluiter ‘If’ is immers nog de erg smakelijke kers op een toch al lekkere taart. Toegeven, de boog staat niet constant helemaal gespannen, maar de fans hebben er beslist een koesterplaat bij. En voor een generatie die niet is opgegroeid met de eigenzinnige muziek van Anne Clark ligt hier een gevarieerde en eigenlijk best toegankelijke maar bovenal zeer boeiende en uitstekende kennismaking.
Ian Siegal - The Dust'Mr. Ian Siegal - Storyteller'. Iets van die orde staat ongetwijfeld op het...
Miss Djax - Inferno Met een gemiddelde bpm van 151 herinnert Inferno ons er nog maar eens aan...