2008-10-10
'Mr. Ian Siegal - Storyteller'. Iets van die orde staat ongetwijfeld op het visitekaartje van een van de meest charismatische zangers van dit moment. Hoewel, een visitekaartje heeft Ian Siegal eigenlijk niet meer nodig, want in bluesland en wijde omtrek behoeft deze Engelsman nauwelijks nog introductie...Naast het spelen met zijn ijzersterke band (drummer Nicolaj Bjerre en bassist Andy Graham), is Siegal regelmatig als soloartiest op diverse podia te bewonderen. Erg sterk in interpretaties van de oude helden en meesterlijk met z'n eigen composities. Onderbuikblues die er flink in ramt!
Op de nieuwste cd The Dust hoor je Ian op z'n best. Volkomen in zijn element met een gitaar op schoot en zijn kameraad Jack aan de voeten. En maar vertellen over alles wat hem bezighoudt en dwarszit. Geen betere storyteller dan Siegal. In de Steve Earle-cover 'Cckmp' (Cocaine Cannot Kill My Pain) weet hij een sterke, donkere sfeer neer te zetten om daarna verhalend verder te gaan in 'Between the Stirrup and the Ground'. In dat nummer is meteen de eerste bijdrage te horen van B.J. Cole op pedal steel gitaar, die verderop ook prachtig speelt op Mary Gauthier's 'I drink', dat je bijna het lijflied van Ian zou kunnen noemen.
Op een paar nummers wordt Siegal vocaal en op gitaar bijgestaan door Sam Hare, die tevens een aantal songs voor het album schreef. Een mooie combinatie van zijn backing vocals met de leads van Ian hoor je bijvoorbeeld in 'The Good Home' en 'The Gauntlet'. In Albert Bromley's 'I'll fly away' imponeert Siegal door met een gitaar, een pomporgeltje (Nikolai Torp) en alle soul die zijn stem in huis heeft een fantastische gospel neer te zetten. Mijn cd-speler 'weigerde' bijna het volgende nummer te spelen en bleef dit liedje maar herhalen. Bij de liveuitvoering van 'Mary don't you weep' overkwam mij hetzelfde weer...
De laatste nummers van de plaat zijn liveopnames, waaronder de combi 'Dirt Road/They call me the wolf' waarin hij weer even een ode kan brengen aan een van zijn grote voorbeelden Chester Burnett aka Howlin' Wolf. En als toetje voor liefhebbers sluit de cd stiekem af met nog een juweeltje uit de studio 'I'm so lonesome I could cry' (gok ik want er wordt niets over verteld), waarop de pedal steel gitaar nog eens mag schitteren. Nou had ik Ian Siegal al vrij hoog zitten (hij heeft bij mij een eigen voetstuk), maar met deze plaat doet hij er gewoon nog even een schepje bovenop! Wereldplaat!
Ziggi - In TransitVeel van de Nederlandse bandjes zijn het net niet en zul je dan ook niet snel...
Anne Clark - The Smallest Acts of Kindness Het is fijn te kunnen constateren dat sommige dingen in deze roerige tijden...