En ja, uiteindelijk valt het dan een beetje tegen. Een vrij saaie, stonede plaat met weinig echte uithalen en een hoog in-slaap-val-gehalte met acht onderling inruilbare nummers. Waarschijnlijk is het vooral Amp Fidler geweest die de plaat tot stand bracht, althans, dat kun je verwachten wanneer de oude raggae gereduceerd wordt tot alleen maar soul. Want dat is precies wat er op dit album gebeurt. ‘Crazy Day’, een typisch sloom soulnummer met een start van een orgel waar je spontaan jeuk van krijgt, loopt moeiteloos over in het naar een gemoedelijke coffeshop ruikende ‘Drama Inside’, waarop Amp niet echt de moeite neemt om zijn losse woorden zover uit elkaar te trekken om het ook echt woorden te laten zijn en de achtergrondbeats nog het meest weg heeft van vallende regen.
Wat meer actie zien we in ‘U’, het eerste nummer waar we eigenlijk pas door krijgen dat Sly & Robbie van de partij zijn. Een duidelijk raggaeritme voorzien van minimalistische vocalen en met achtergrondzangeressen maakt de plaat nog een beetje goed. Ook ‘Blackhouse’, een cover van George Clinton’s Paint The White House Black is op een bepaalde manier de moeite waard. Niet omdat het nummer nou zo spectaculair is, maar wel omdat het oude protest-funknummer van Clinton gereduceerd blijkt te kunnen worden tot een slap theezakjesnummer met 80s soulmuziek en dezelfde coffeeshopmentaliteit die het hele album overeind blijft.
Nee, echt heel boeiend is het niet, dit album. Wel is het initiatief om artiesten samen te brengen op deze manier origineel. Hopelijk doen volgenden in de reeks er wat meer mee dan Amp Fidler en Sly & Robbie.
Marc Collin - Hollywood, Mon AmourDe jaren tachtig hebben een aantal legendarische films voortgebracht. Rocky,...
Various - Dancetour Al enkele jaren trekt de Dancetour in de zomermaanden door ons land heen. Op...