Het al even genoemde vorige album was in ieder geval verdraaid goed en ook bij het horen van de eerste klanken van ‘Halfway Home’, lijkt niets een nieuwe mijlpaal in de weg te staan. Langzaam werkt het nummer naar het hoogtepunt toe en is in feite een lange indrukwekkende spanningsboog. ‘Crying’ is van een andere orde, maar vanwege de vele samples en andere ritmische verrassingen weet de band ook een dergelijk nummer ongekend interessant te maken. En daarin ligt de sleutel tot het geheim van de grote kwaliteit van deze band; het talent om kwalitatief hoogstaande, ingewikkelde en zelfs avantgardistische muziek, zo te brengen dat inderdaad een groot publiek zomaar eens massaal voor de bijl zou kunnen gaan.
Wederom een prachtig voorbeeld is ‘Stork & Owl’. Maar ook ‘Golden Age’, dat begint als funk maar zich weet te ontpoppen als een nummer dat zowel subtiele strijkerspartijen kent als ware techo inlvoeden. Zo wordt er aan alle kanten aan het nummer getrokken, maar dan zonder dat er barsten in het arrangement komen. Hetzelfde geldt voor een nummer als ‘Love Dog’.
Toegeven, tot de hitlijsten zal Dear Science het niet schoppen. Daarvoor is zijn de nummers nog te alternatief. In die zin ben ik het dan ook niet eens met menig journalist. Maar afgezien daarvan sluit ik me maar al te graag bij hen aan om TV on the Radio en Dear Science te prijzen als een waanzinnig nieuw hoofdstuk in de geschiedenis van een fabelachtige band.
Travis - Ode to J. SmithHeeft Travis haast? Een jaar na The Boy With No Name (lees hier de...
Mercury Rev - Snowflake Midnight Volgend jaar viert Mercury Rev haar 25-jarige bestaan. In die periode is er...