2008-10-09
Het eerste echte concert waar ondergetekende als vijftienjarig mannetje naar toe ging, was een optreden van Marillion in de Rotterdamse Ahoy’. De band deed de Maasstad aan ter promotie van Holidays In Eden, het tweede album sinds het vertrek van de charismatische frontman Fish. Mede door dit concert werd ik een echte fan van de Britse symforockers. Alle albums werden aangeschaft en steeds als de band ons land aandeed, probeerde ik erbij te zijn. Iets wat ook bijna altijd lukte. Er was ook reden genoeg om fan te zijn van Marillion. De band, die na het vertrek van Fish in eerste instantie een beetje lamgeslagen leek, herpakte zich goed en leverde vooral met Brave en Afraid Of Sunlight prachtige albums af. Toch ging het op een gegeven moment mis. Het zwakke Radiation en vooral het slechte concert dat de band ter promotie van dit album gaf, deden mijn interesse in Marillion grotendeels verdwijnen. Nieuwe albums werden niet meer gekocht en ook werden er geen concerten meer bezocht. De oude platen, hoewel nog steeds zeer sterk, kwamen ook minder vaak uit de kast dan daarvoor. Ik heb de band inmiddels zo’n tien jaar niet gevolgd, maar nu ligt hier het vijftiende studioalbum Happiness Is The Road ter recensie. De band die in 1978 werd opgericht als Silmarillion, naar het boek van Tolkien, bestaat dertig jaar en viert dat met deze nieuwe release.
Happiness Is The Road is een dubbelalbum dat als twee losse cd’s op de markt wordt gebracht. Overigens is er ook een deluxe dubbelversie te krijgen. Het eerste deel van het album heet Essence en de songs op deze cd zijn over het algemeen vrij rustig. In de teksten wordt de levensvraag “Waar draait het allemaal om?” verkend. De titeltrack, één van de weinige hardere nummers op Essence, is gebaseerd op het boek De Kracht Van Het Nu van Eckart Tolle. In dit boek schrijft Tolle dat het hier en nu het enige is wat er echt toe doet, de enig weg naar geluk. Het lijkt erop dat Hogarth in een flinke midlife crisis heeft gezeten en ons daar nu in zijn teksten mee gaat lastigvallen. Dit uit zich ook in de bonustrack ‘Half Full Jam’, ook een vrij stevig nummer overigens, dat de tenenkrommende tekst ”I used to be half empty, but now I’m half full” bevat. De overige nummers zijn zoals gezegd vrij rustig en eerlijk gezegd ook behoorlijk saai. Alleen ‘This Train Is My Life’ en 'Trap The Sparks’ zijn goed.
Het tweede deel van Happiness Is The Road heet The Hard Shoulder. Deze cd is wat steviger en bevat een aantal goede songs. Opener ‘Thunder Fly’ is nog niet zo best, maar ‘The Man From The Planet Marzipan’ bevat al een paar aardige stukken en het lange ‘Asylum Satellite #1’ is zelfs erg mooi. Hierna zakt het weer een beetje in, maar de laatste drie tracks, ‘Whatever Is Wrong With You’, ‘Especially True’ en ‘Real tears For Sale’ zijn wel weer dik in orde. Eind goed, al goed zou je zeggen, maar dat gaat deze oude Marillion-fan toch iets te ver. Happiness Is The Road bevat veel te weinig goede songs om te overtuigen. Ook is het opvallend dat de band de laatste vijftien jaar weinig progressie heeft geboekt. De band klinkt exact hetzelfde als op Afraid Of Sunlight, alleen dan met veel zwakker songmateriaal. Misschien hadden ze nog een voldoende kunnen scoren als ze Happiness Is The Road tot een enkel album hadden beperkt, maar nu zit dat er helaas niet in.
Hasselhoff (HSSLHFF) - Love = The DrugVoortgekomen uit de formatie Broshim doet HSSLHOFF (tegenwoordig zonder de...
Amon Amarth - Twilight of te Thunder God Death metal is helemaal niet zo dood als het klinkt. Het Zweedse Amon Amarth...