Het resultaat is een cd vol nummers die op een bepaalde manier nog wel binnen het folk genre vallen, dankzij de kleine hoeveelheid instrumentarium die Marc tevoorschijn haalt. Eenvoudige liedjes, met zijn maffe stem erover. Het meest kampvuurachtige nummer is ‘Sleepy Tigers’. Je ziet het kampvuur als het ware opdoemen tijdens het nummer. Vooral het ritme van het nummer draagt hier enorm aan bij. Grappig zijn de maffe elementen die Marc gebruikt op ‘The truth hurts so this should be painless”: een kindermuziekje uit een opwindmuziekinstrument loopt over in het geluid van een banjo en een langzame beat.
Af en toe, maar dan echt af en toe, horen we nog wat van de oude Her Space Holiday terugkomen. Bijvoorbeeld aan het eind van ‘The Heartbreak Movement’, waar een beetje electronica de zaak afsluit. Toch moet het voor de ware fan een wel hele nieuwe uitstap zijn om zo terug naar de basics te gaan. Maar ach, wat kun je verwachten van een mafkees als Marc Bianchi?
In ieder geval lukt het goed om aanstekelijke nummers over te dragen op de luisteraar. Al bij de derde beluistering van de cd herken je de eenvoudige songstructuren terug. Nummers als ‘The Year in Review’, dat tekstueel al erg sterk is, heeft veel weg van een draaimolen. Het cynisme komt, zoals je al kunt raden, snel om de hoek kijken. Op naar een nieuw klote-jaar.
Om deze cd te beoordelen in de context van eerdere platen moet je wel erg ver zoeken. Toch is het een boeiend album geworden met leuke liedjes die dan misschien niet tot de allerhipsten behoren, maar wel blijven hangen. Een leuke indie-plaat.
The Aliens - Luna The Aliens , het is alsof de band de naam erom gekozen heeft, maar zij...
The Shaky Hands - Lunglight The Shaky Hands zijn erg productief. Vorig jaar kwam hun debuutalbum uit en...