Een mooi voorbeeld hiervan is de lekker losjes gespeelde indiepop van ‘Lead balloon’, dat heerlijk uit de bocht vliegt met gierende gitaren. Ondanks het feit dat het liedje fraai verzorgde koortjes kent, voegt Liam bewust een rauw indierandje aan het liedje toe. En durft hij het aan om het te laten ontsporen. Dat is toch niet het eerste waar je aan denkt, als je aan de zoon van Neil Finn denkt. Liam is gelukkig dus een eigenwijze knakker.
En hij kan het wel hoor, zo’n goudomrand en radiovriendelijk liedje pennen. Luister maar eens naar het sterk aan Elliott Smith herinnerende ‘Gather to the chapel’ of het slotakkoord ‘Shadow of your man’. Prachtige liedjes, die de liefhebber van de betere popliedjes zo aan moeten kunnen spreken. En zo staat het album vol van mooie liedjes. De ene keer stekelig, dan weer lief en melodieus. Het zorgt ervoor dat je het album meerdere keren achter elkaar kunt beluisteren zonder je ook maar een seconde te vervelen. Namen die te binnen schieten bij het beluisteren van dit album: Elliot Smith, John Lennon, Sufjan Stevens en Fionn Regan.
Liam schijnt de meeste instrumenten op het album zelf ingespeeld te hebben, en hij schijnt dit ook live te doen. Benieuwd hoe dat live werkt? Op Crossing Border kun je hem gaan bewonderen.
Bloodbath - The Fathomless MasteryDe band Bloodbath is een aparte verschijning, want welke band in de wereld...
The Aliens - Luna The Aliens , het is alsof de band de naam erom gekozen heeft, maar zij...