2008-12-03
De naam Greg Weeks zal niet veel mensen bekend in de oren klinken. Weeks maakt echter ook deel uit van het Amerikaanse Folk gezelschap Espers, een naam die waarschijnlijk wel een belletje doet rinkelen, want in het folk wereldje is Espers een behoorlijk grote naam. Toch heeft Weeks inmiddels al meer solo platen op zijn naam staan dan Espers en is het nieuwe album The Hive alweer zijn vijfde album. Muzikaal ligt de muziek in het verlengde van Espers; zestiger- en zeventiger jaren folk wordt vermengd met psychedelica en gitaarnoise. Dit soort muziek maakt momenteel een behoorlijke opgang en wordt ook wel psychedelische folk genoemd. Het rustige gitaargetokkel, omgeven door instrumenten als mellotron, harmonium, fluit en strijkinstrumenten wordt zo nu en dan bruut verstoord door stukjes zwaar overstuurd gitaarwerk. Gek genoeg werkt die combinatie prima waardoor de muziek een zekere spanning krijgt. Zoetsappigheid, het gevaar dat bij folk altijd op de loer ligt, wordt op die manier bij voorbaat de kop ingedrukt. Hoewel de zang van Weeks niet spectaculair is, past zijn stem wel prima bij de muziek. Zijn manier van zingen doet soms wel wat denken aan de manier zoals Syd Barrett en Roger Waters dat in de eerste jaren bij Pink Floyd deden.
Veel van de liedjes van Weeks zouden overigens zo uit de vroege periode van Pink Floyd kunnen stammen. Het album begint bijvoorbeeld met ‘You Won’t Be The Same Ever Again’ een nummer dat direct doet denken aan ‘Julia Dream’ van de Engelse giganten. In het titelnummer ‘The Hive’ klinkt de gitaar soms zo vervormd dat je bijna denkt dat de speakers op het punt staan het te begeven. Dit overigens prachtige nummer geeft je acuut kippenvel. De cover van Madonna’s ‘Borderline’ klinkt bijna onherkenbaar en is daardoor beter te verteren dan het brave origineel. Halverwege zakt het album wel wat in, waarna met ‘The Wait’, ‘Donovan’ (waar kennen we die naam toch van?) en ’Divison’ toch nog sterk wordt afgesloten.
Voor liefhebbers van folk met een donker randje is dit smullen geblazen. Daarbij denk ik dat liefhebbers van bijvoorbeeld de rustigere kant van een band als Opeth hier zeker mee uit de voeten kunnen. Dit sfeervolle album is in ieder geval bijzonder geschikt voor de late uurtjes in de komende donkere wintermaanden.
Broadcast 2000 - Building Blocks Broadcast 2000 is een project van Multi-instrumentalist Joe Steer. Op zijn...
Troy Torino - The Order of Magnitude Wat een klein debuutje had kunnen zijn, blijkt toch wat meer dan dat. Troy...