2008-11-01
In september 1972 duiken Robert Fripp, gitarist en oprichter van King Crimson, en Brian Eno, lid van Roxy Music, samen de studio in. Fripp brengt zijn gitaar en effectpedalen mee en Eno een zelfgebouwd apparaat met twee bandrecorders. Met deze spullen gaan ze aan de slag. Fripp speelt gitaar en Eno zet zijn partijen in een loop, stapelt ze op elkaar en manipuleert ze. Het resultaat is een 21 minuten durend, zeer revolutionair stuk elektronische muziek, getiteld ‘The Heavenly Music Corporation’. Het zal een blauwdruk vormen voor Eno’s latere serie ambient-albums. Een jaar later gaan Fripp en Eno opnieuw samen de studio in en nemen ze nog een track op, getiteld ‘Swastika Girls’. Deze keer wordt naast de gitaar, effectpedalen en taperecorders ook een synthesizer gebruikt. De twee tracks worden samen op een album gezet dat de titel (No Pussyfooting) meekrijgt. Als dit album in 1973 verschijnt zijn de reacties vooral negatief, maar in de loop der jaren wordt steeds duidelijker hoe ver de twee heren hun tijd eigenlijk vooruit zijn geweest.
Na (No Pussyfooting) maken Fripp en Eno nog het album Evening Star en daarna gaan ze ieder hun eigen weg. Fripp maakt nog vele albums met King Crimson, maar werkt ook samen met bijvoorbeeld David Sylvian en Andy Summers van The Police. Eno is inmiddels vertrokken bij Roxy Music en maakt verschillende soloalbums. Hij helpt David Bowie bij het maken van zijn beroemde ‘Berlijnse trilogie’ en produceert albums voor Talking Heads. Met hoofd-Talking Head David Byrne maakt het zeer invloedrijke My Life In The Bush Of Ghosts. Echt wereldberoemd wordt hij echter als hij in 1984 het U2-album The Unforgettable Fire produceert.
Als (No Pussyfooting) in 1987 op cd wordt uitgebracht zijn de reacties een stuk positiever dan in 1973. Het album heeft zijn invloed bewezen en de staat van dienst die de twee makers inmiddels hebben, heeft waarschijnlijk ook een positieve invloed op de recensies. (No Pussyfooting) is nu opnieuw uitgebracht in een uitgebreide versie. De twee tracks zijn behalve in hun normale uitvoering ook in een omgekeerde versie aanwezig. Het verhaal hierachter is wel leuk: Toen het album in 1973 op de BBC-radio werd gedraaid kwam het van band, maar deze band zat anders op de spoel dan ze bij de BBC gewend waren. Hierdoor werden de nummers achterstevoren gedraaid. Niemand hoorde het verschil en toen Eno de BBC opbelde om ze op hun fout te wijzen werd hij uitgelachen. Ook staat op deze nieuwe uitgave een versie van ‘The Heavenly Music Corporation’ op halve snelheid. Ook hierachter zit een verhaal: Vroeger was het gebruikelijk dat beginnende gitaristen 33-toeren platen op 16 en 2/3 draaiden om moeilijke gitaarpartijen te kunnen uitpluizen.
De muziek op (No Pussyfooting) was in 1973 zijn tijd dus ver vooruit, maar hoe klinkt deze anno 2008? De track ‘Swastika Girls’ heeft duidelijk invloed gehad op de hedendaagse ambient-muziek en is daarom dus zeer interessant. ‘The Heavenly Music Corporation’ is met z’n op elkaar gestapelde gitaarpartijen behoorlijk zware kost, maar ook wel interessant. De toevoegingen zijn echt duidelijk voor de fans. Het album is door deze toevoegingen wel erg lang geworden, twee keer ruim een uur. Hierdoor is (No Pussyfooting) een erg lange zit. Voor de fans van Fripp en (met name) Eno is dit natuurlijk verplichte kost, maar voor de gewone muziekliefhebber is het hooguit interessant om een keer gehoord te hebben.
Nigel of Bermondsey - Nigel of Bermondsey Nigel of Bermondsey is het alias van Nigel Hoyle, de oprichter van Gay Dad....
Broadcast 2000 - Building Blocks Broadcast 2000 is een project van Multi-instrumentalist Joe Steer. Op zijn...