2008-11-07
Soms kan muziek zo mooi en tijdloos zijn dat woorden te kort schieten. Omschrijven van het beluisterde is dan bijna niet te doen en eigenlijk dient er alleen genoten te worden. Omdat de recensie dan wel erg kort wordt ga ik toch mijn best doen. We hebben het over de Australische band Unitopia. De band is al in 1996 opgericht door zanger Mark Trueack en toetsenist Sean Timms, maar heeft nu pas haar tweede album uitgebracht. Daar hebben ze dan ook drie jaar de tijd voor genomen. We praten dan wel gelijk over een ruim honderd minuten durend dubbelalbum met als titel The Garden. De uit zes personen bestaande band gebruikt een heel scala aan instrumenten om haar ideeën in muziek om te zetten. Behalve de gebruikelijke instrumenten horen we ook mandoline, banjo, saxofoon, klarinet, fluit en diverse percussie instrumenten.Het is geen gemakkelijke kost wat Unitopia ons voorschotelt maar de muziek is zo afwisselend, ingewikkeld en tegelijkertijd zo pakkend dat je oren tekort komt. Elk van de twee cd’s worden gedragen door een lang nummer. Op de eerste cd is dat het 22 minuten durende titelnummer en op de tweede cd is dat het zestien minuten klokkende ‘Journey’s friend’. In die nummers vind je redelijk rechtlijnige progrock stukken die worden afgewisseld met pure jazz en fusion. Mooie tempowisselingen en prachtige breaks maken deze nummers tot onvergetelijke luisterervaringen. Door het gebruik van de saxofoon doet de band me soms wel wat aan ons eigen Alquin denken, maar ook namen als Spock’s Beard, Flower Kings en Porcupine Tree duiken regelmatig op. Al gaan die vergelijkingen weer even vaak mank. Ook invloeden van jaren zeventig bands als Yes, Genesis, Focus en Brainbox komen bij tijd en wijle langs. Unitopia haalt overal wat uit en smeedt daar zijn eigen geluid van.
Het vermelden waard is: ‘Give And Take’ dat gebaseerd lijkt op ‘Computer Eyes’ van Ayreon. Ook heel fraai is het miniatuurtje ‘Here I Am’ dat vergelijkingen met Snow Patrol oproept. Om nog maar eens aan te geven hoe afwisselend de muziek is. De fraaie stem van zanger Mark Trueack is licht nasaal, maar heel prettig om naar te luisteren. Ook de andere bandleden laten zich niet onbetuigd in de fraaie koortjes en daarbij steelt bassiste Shireen Khemiani de show met haar zang in het prachtige ‘Love Never Ends’. Eigenlijk is elk nummer wel als hoogtepunt te benoemen.
Bijna vier decennia progrock wordt door Unitopia in één album samengevat waarbij het geheel toch verrassend coherent klinkt. Dit album is moeiteloos te plaatsen in het rijtje van de allergrootste progrock releases uit de muziek geschiedenis. Voor mij het album van het jaar en de eerste keer dat ik vijf sterren uitdeel en dat is geenszins overdreven. Wat een Goddelijk werkstuk!
Karmakanic - Who's the boss in the FactoryWie het programma 'Rocknation' kijkt, mag het zich afvragen: is dat...
Palloc - A Tree in our City Wanneer je elektronica mixt met afwijkende instrumenten en daarbij veel sfeer...