2008-11-13
Om maar meteen met de deur in huis te vallen: ik ben licht teleurgesteld. Dat zal Lou Reed een zorg zijn, maar is daarom niet minder vervelend. Waren de verwachtingen te hoog? Ik denk het. Het oorspronkelijke Berlin uit 1973 greep me echt bij de strot toen ik in afwachting van dit livealbum research naar Reeds zelfbenoemde “masterpiece” deed. Berlin Live At St. Ann’s Warehouse is weliswaar groots opgezet met een kinderkoor, strijkers, blazers en een publiek, maar mist een onmisbaar ingrediënt: de seventies-ziel van het origineel. Berlin Live At St. Ann’s Warehouse bevat de integrale uitvoering van Berlin, met toevoeging van drie nummers: ‘Candy Says’ van het self-titled Velvet Underground-album uit 1979, ‘Rock Minuet’ van Ecstasy (2000) en ‘Sweet Jane’, afkomstig van Velvet Undergrounds Loaded (1970). Bijna tachtig minuten muziek die voor de Lou Reed-leek moeilijk te behappen zullen zijn. Voor wie bekend is met The Velvet Underground en Reed is het echter een welkome aanvulling op het bestaande materiaal. Stevige nummers als ‘Lady Day’ en ‘Men Of Good Fortune’ blijven gemakkelijk overeind en ook de meer ingetogen ballads (‘Caroline Says, Pt. II’ en ‘Sad Song’ bijvoorbeeld) blijven onveranderlijk mooi. Toch knaagt er wat. Muzikaal is het allemaal dik in orde, maar de intonatie van Reed en de zang van het koor en de andere achtergrondzangers werkt dikwijls op de zenuwen. Dit is bijvoorbeeld het geval in ‘Caroline Says, Pt. II’, waar een klagerige mannenstem irritant met Reed meejammert.
Dat Reed niet kan zingen, wisten we al. Het is nauwelijks een bezwaar te noemen. Muzikale grootheden als Neil Young, Bob Dylan en Bruce Springsteen kunnen ook niet zingen. Bovendien is Reed in de loop der jaren nauwelijks achteruit gegaan, voor zover dat al mogelijk was. Als er een keer uitgehaald moet worden, valt de oude rocker ouderwets door de mand, en dat is op een vreemde manier heel charmant. Luister maar eens hoe Reed uit de bocht vliegt in ‘Caroline Says, Pt. I’ (“quee-ee-ee-een!”). Je kunt het ‘m nauwelijks kwalijk nemen, maar Reeds zangkwaliteiten steken wel erg schril af tegen die van Antony Hagerty (zanger/componist van Antony And The Johnsons), waarmee hij ‘Candy Says’ zingt. Een prachtig nummer, vooral in deze uitvoering. Het daaropvolgende ‘Rock Minuet’ is dan weer wat saai, maar gelukkig luidt ‘Sweet Jane’ het album swingend uit.
Doet Berlin Live At St. Ann’s Warehouse recht aan het origineel? Voor het grootse gedeelte wel. Er is één groot verschil tussen Berlin 1973 en Berlin 2008: bij beluistering van Berlin 1973 heb je het gevoel dat je deelgenoot wordt gemaakt van iemands persoonlijkste zielenroerselen, terwijl dat gevoel bij beluistering van Berlin 2008, bij mij althans, ontbreekt. Als jullie het niet erg vinden, haal ik het origineel dus weer even uit de kast.
Kaiser Chiefs - Off With Their HeadsIn een periode dat de britpop-bandjes als paddenstoelen de grond uitschoten...
Dollygrip - Never meant to be Royal Dollygrip is inmiddels bezig aan hun tweede leven. Van 2000 tot en met 2003...