2008-11-06
De afgelopen paar jaar waren misschien wel de succesvolste jaren voor BLØF, commercieel en qua aandacht gezien dan. Er werd de hele wereld over gereisd en men deed vast en zeker onvergetelijke ervaringen op. Ondanks de veelheid aan stijlen en invloeden, wist Umoja eigenlijk niet bijzonder te bekoren. Het was te veel en BLØF stond verder af dan ooit van de echte liedjes, die de band in het verleden veelvuldig maakte. Het bracht de band erna in iets van een identiteitscrisis en de onderlinge verstandhouding was behoorlijk bekoeld. Er werd richting Ierland getogen en in het Pickering House in Celbridge werd Oktober gemaakt en er werd zoveel materiaal opgenomen aldaar, dat er ook al een volgend album in de wacht staat, April genaamd, dat volgend jaar april zijn release zal krijgen. Qua thematiek en muzikale inkleuring is Oktober een consistent geheel geworden en is het vooral weemoedig en vindt BLØF zich zelf als band opnieuw uit.Op Oktober gaat BLØF terug naar het echte liedje, zoals die al eerder bij de Zeeuwse band te horen waren op Blauwe Ruis of nog eerder op Watermakers. De directheid van de teksten is ook een ding dat direct opvalt, geen vage verwijzingen, maar als de hond dood is gegaan, wordt dat ook bijna letterlijk zo vertaald in de teksten, zoals in ‘Labrador’ het geval is. Zo af en toe zijn er ook nog van die typische BLØF teksten, die enigszins een tenenkrommend effect hebben (de tekstregels in de trant van ”Er zijn vliegtuigstoelen, miljoenen bij bedoeling en bovendien zijn er limousines”). In ‘Eilanden’ zingt BLØF nu: ”Eilanden in oceanen, Zijn lang niet zo eenzaam als wij, Eilanden komen weer samen, als de zeebodem breekt en verschuift”. Tot zo ver deze oceanologische verhandeling. Maar ach, het is BLØF deze keer vergeven. Gewoonweg omdat er genoeg te genieten overblijft.
De hele stemming op Oktober is melancholisch, donker, soms zwaarmoedig en toch ook zelfbewust. BLØF verschuilt zich deze keer niet achter wollige metaforen of achter een overvloed aan wereldmuziek. Na het wat al te eclectische gebeuren rondom Umoja is het een verademing om BLØF weer echte intense liedjes te horen maken, zonder de opsmuk van tig kododrummers. Eén willekeurig liedje op Oktober zegt daarmee ook duizend keer meer dan het hele Umoja album bij elkaar. Hoogtepunten zijn sowieso de beide duetten met Sarah Bettens, wat een prachtstem heeft deze vrouw. ‘Van Veraf Was Het Zo Mooi’ en het hele kleine liedje ‘Hoe Lang Blijf Je Binnen?’ zijn weergaloos mooi en de stemmen van Jakobsen en Bettens blijken prima bij elkaar te passen. Een nummer als ‘Wij Geloven Nergens In’ had zo op Watermakers kunnen staan en heeft zowel qua thematiek als muziek iets van ‘Monsters Slapen Nooit’ van dat album. Zo wordt Oktober bijzonder genietbaar en hopen we dat BLØF definitief is teruggekeerd in de eredivisie van het betere Nederlandstalige lied.
Firewind - Live PremonitionHet Griekse Firewind vond de tijd eindelijk rijp om een dvd uit te brengen....
Kaiser Chiefs - Off With Their Heads In een periode dat de britpop-bandjes als paddenstoelen de grond uitschoten...