2008-11-19
The End Of All Reason is een Belgische progressieve death metal band die sinds 2004 aan de weg timmert. En niet onverdienstelijk, de heren hebben het podium al gedeeld met bands als Aborted, All Shall Perish en The Black Dahlia Murder. Onlangs is hun eerste EP verschenen, getiteld Fragmented.Het eerste nummer, 'Chariots From The Beyond', begint misschien cliché, maar is alles behalve dat. Het is een zeer technisch nummer waarin diepe grunts en screams goed worden afgewisseld. Het gitaarwerk steekt technisch gezien goed in elkaar en is lekker melodieus. Het volgende nummer, 'Ascending The Throne Once More', heeft weliswaar hetzelfde thema als 'Chariots From The beyond', maar het is in een hele andere manier uitgewerkt. Weer komt er een soort van haat tegen de mensheid boven, maar dit keer van een tiran die zijn volk uitmoordt om over te blijven als opperste machthebber. In tegenstelling tot de voorgaande nummers neemt de melodie in 'Aeons In The Void' een minder prominente plaats in. In dit nummer voert de mens strijd tegen de Dag des Oordeels. Het gitaarspel in dit nummer is haast sarcastisch te noemen, als een uitgestoken tong naar God en zijn wereld die ten onder gaat. De solo die het einde inleidt lijkt alleen meer op opvulling van het nummer. Wat absoluut niet nodig is bij een nummer van bijna 5 minuut 50.
'Redemption' is het 2e deel van 'Chariots From The Beyond' en vertelt ons de rest van het verhaal. Het sluit ook goed aan op het rustige einde van 'Aeons In The Void'. Maar schijn bedriegt. Het tempo wordt flink opgevoerd en de drums worden op je afgevuurd als door een machinegeweer. En knap staaltje werk van drummer Jonas die ons laat horen dat hij van alle markten thuis is.
'Barbara' is een mooie afsluiter van de EP, alles komt hier in samen. De lyrics zouden menig death metal band jaloers maken. De zang is perfect. De muziek is niet alleen technisch sterk, maar ook de momenten van rust zijn goed getimed en de afwisselingen van ritmes zijn vloeiend en liggen goed in het gehoor. Hoewel dit het langste nummer is, met ruim 7 minuten, is het voorbij voor je er erg in hebt, omdat het gewoon zeer lekker wegluistert.
Deze EP heeft met 5 nummers een zeer respectabele speeltijd van bijna 28 minuten. En die zijn voorbij voor je het weet. Na het luisteren van de EP ben ik heel erg benieuwd hoe deze jonge heren het er live vanaf brengen, want dit is een erg prettig schijfje om naar te luisteren.
Stuck Mojo - The Great Revival Nu- metal is een muziekstroming op zich zelf. Iedereen heeft het geluisterd...
All For Nothing - Solitary Met het vorige schijfje Can’t Kill What’s Inside werd het pad voor All For...